Η Κλεψιά, Αστέρης Ν. Μαυρουδής

 

Ο ξουρισμένος ήταν κιόλας ογδόντα χρονών. Τάκατα, τούκατα, τάκατα, τούκατα, έσερνε τα βήματά του στο ξύλινο πάτωμα. Τάκατα, τούκατα, τάκατα, τούκατα, και κάτι έλεγε, μα δεν ξεχώριζα. Άνοιξα την ξύλινη πόρτα. Είχε αναμμένο το τζάκι. Πήρε με την τσιμπίδα κάρβουνα και τα ‘βαλε στο μαγκάλι. Τα ανακάτευε με την τσιμπίδα. Γυρνούσε γύρω γύρω από το μαγκάλι και μπερδεμένα λόγια ακούγονταν: «Θέλω να παντρευτώ, θέλω να παντρευτώ, θέλω να παντρευτώ, θα παντρευτώ, θα παντρευτώ, θα παντρευτώ, τώρα θα παντρευτώ, τώρα θα παντρευτώ, τώρα θα παντρευτώ». Και όλο γυρνούσε γύρω από το μαγκάλι. «Τώρα στα ογδόντα σκατά θα παντρευτείς», του είπα. Ο ξουρισμένος έπαιρνε τις τελευταίες ανάσες του. Το πρωί τον βρήκαν τεντωμένο και απάντρευτο».

 

 

Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του  Αστέρη Μαυρουδή, η Κλεψιά. Είναι το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων. Για όσους γνωρίζουν έστω και λίγο τον συγγραφέα, από το εξώφυλλο κιόλας σου δίνει την αίσθηση Αστέρη Μαυρουδή. Μετά μαθαίνεις ότι στην φωτογραφία είναι ο πατέρας του κι αμέσως ξέρεις πόσο προσωπική υπόθεση ήταν η συγγραφή του.

Ο Αστέρης Μαυρουδής δίνει σχεδόν την  βεβαιότητα ότι για να έχει γράψει αυτά τα διηγήματα τα έχει ζήσει τα περιστατικά από πρώτο χέρι ο ίδιος ή τουλάχιστον κάποιος άμεσα εμπλεκόμενος του τα έχει αφηγηθεί. Καθώς τα διαβάζω δεν θέλω να ξέρω αν όντως ήταν αληθινά. Προσωπικά απολαμβάνω την αλήθεια του συγγραφέα και την αληθοφάνεια των κειμένων του χωρίς να ταυτίζω τον δημιουργό με την δημιουργία του.

Απολαμβάνω τον καταιγισμό από εικόνες μιας παλιάς Ελλάδας, από ήθη κι έθιμα που κάποτε καθόριζαν νομοτελειακά τις ζωές των χωριανών. Αφήνομαι στην δύναμη της γλώσσας που είναι ο κύριος και βασικός μεσάζοντας συναισθημάτων. Στην απόχρωσή της  που μου εντυπώνεται υποσυνείδητα λόγω της επιστροφής του συγγραφέα στις ρίζες της ντοπιολαλιάς, σε αυτό το χαρακτηριστικό γλωσσικό ιδίωμα του χωριού του, ονόματι Αδάμ.

Είναι ένα βιβλίο που ταυτόχρονα δίνει και παίρνει. Συχνά πυκνά θα έχετε διαβάσει πόσο θεωρώ υπέρπολύτιμο  τον αναγνώστη. Τον βάζω στην ίδια τραμπάλα με τον συγγραφέα και το παιχνίδι αρχίζει μέχρι να τελειώσει. Γιατί τάχα ο αναγνώστης δεν γίνεται κι αυτός συνδημιουργός του κειμένου που διαβάζει; Αν για έναν συγγραφέα η διαδικασία γραφής φέρει ηδονή κι οδύνη την ίδια στιγμή, όταν ψάχνει με απελπισία τις κατάλληλες λέξεις κι όταν αγαλλιάζει μέσα του βλέποντας στο χαρτί να παίρνει σάρκα κι οστά η ψυχή του, σαν αναγνώστες πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει έτσι; Οταν χανόμαστε στο κείμενο και ταυτιζόμαστε και συμπονούμε τον ήρωα για τα παθήματά του ή απολαμβάνουμε την γαλήνη του;

Συγκάτοικοι όλοι ήμαστε λοιπόν κι όλοι χωράμε στις σελίδες ενός βιβλίου. Κι η Κλεψιά δίνει και παίρνει αυτό που χρειάζεται ο αναγνώστης. Πονάς με την απώλεια όταν έρχεται εντελώς ξαφνικά μετά από έναν κωμικό διάλογο και λες δεν μπορεί. Μα τώρα να συμβαίνει αυτό; Πριν γέλαγα, πως να το συνειδητοποιήσω; Κι ο συγγραφέας έχει ήδη μετρήσει τις λέξεις και σε περιμένει στο νήμα. Τόσες όσες. Κυριαρχεί απόλυτα η μικρή φόρμα στα διηγήματά του κι εσύ ωστόσο νιώθεις να χεις χορτάσει συναίσθημα.

Ο Αστέρης Μαυρουδής έχει  παρουσιάσει την Κλεψιά στη Φλώρινα, στην Κοζάνη και στην Θεσσαλονίκη. Με το καλό και στην Αθήνα.

Αν η σιωπή είναι πράξη, σύμφωνα με τον αγαπημένο μου Μανόλη Αναγνωστάκη, κάπου εδώ βάζω την τελεία μου κι αφού ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου να ναι καλοτάξιδο και καλοδιάβαστο το βιβλίο του Αστέρη Μαυρουδή, σας αφήνω για να απολαύσετε ένα μικρό δείγμα από το βιβλίο, το διήγημα  Τα μουστλούκια.