Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά
Στις μύτες των ποδιών μου
Πήρα όλα τα οστά μας
Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ
Στο φεγγάρι
Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι
Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο
Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν
Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους
Θα επαναληφθεί κι εδώ
Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα
Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο
Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει
Θα το ‘χουμε στα χέρια μας
Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί
Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη
Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι
Και κάτι άλλο
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό
Πες τους ένα ψέμα:
Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι
Αυτό που είναι στον ουρανό.
Μουσικό χαλί: Good Bye Lenin! Soundtrack-Summer 78′
Ο Δ. Π. Παπαδίτσας (Σάμος, 1922 – Αθήνα, 1987) ήταν Έλληνας ιατρός και ποιητής. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ (1958), μετεκπαιδεύτηκε στο Μόναχο και εργάστηκε ως Ορθοπεδικός. Με μόνο κριτήριο τον τόπο γέννησης, ανθολογείται από τον Ηλία Σιμόπουλο στην «Αιγαιοπελαγίτικη ποιητική ανθολογία» ανάμεσα σε άλλους που η ποίησή τους διαπνέεται, όπως αναφέρει, από το μεσογειακό φως και το ειδυλλιακό και γραφικό τοπίο των νησιών.
Οι μελετητές της ποίησης τον κατατάσσουν στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Διαβάζοντας το λόγο του Παπαδίτσα, είτε ποιητικό είτε δοκιμιακό, πρέπει να επιτρέψουμε στο σώμα μας να λειτουργήσει ως αντηχείο. «Η ποίησή του», αναφέρει η Ελένη Λαδιά, «μαγεύει παράξενα με τη γλωσσοπλαστική της δύναμη και τη θαυματουργή ηχητική της, που είναι ανεξάρτητη, εν πολλοίς, από την κατανόηση ή όχι του περιεχομένου». Ο «επουράνιος αυτός αντίλαλος», διαφαίνεται νωρίς και μας προϊδεάζει για «μια ποίηση που γυρεύει το ίδιο της το βάθος και πάσχει ανιχνεύουσα να απεικονίσει την ουσία της φύσης στην αιώνια ροή της», μια ποίηση που δεν μπορεί να «υπακούσει σε πρότυπα και καλλιτεχνικούς κανόνες».
Ο Παπαδίτσας γράφει για την ποίηση στο «Ως δι’ εσόπτρου»: «Η ποίηση είναι η αυθεντικότερη γλώσσα, δηλαδή νηπιακή γλώσσα, όπου το πράγμα, η έκφρασή του, η ονομασία του, η περιγραφή του, ο ήχος του, η μνημιακή του ανάκληση, όλα μαζί είναι ένα. (μνημιακή ανάκληση: μια ολόκληρη διαδικασία για να ξαναμπούμε στον εαυτό μας που γνωρίζει ).
Κάθε ποιητής μιλάει σαν νήπιο, δηλαδή ακατανόητα για κείνους που έχουν ξεχάσει την πρώτη τους, την πιο αληθινή γλώσσα».
Στο δοκίμιό του «Σκέψεις για τη γλώσσα και τη γλώσσα μου» ο Παπαδίτσας, σχεδόν αξιωματικά, αναφέρει: «Ένας ποιητής, ό,τι έχει να πει το λέει με την ποίησή του. Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν το λέει αλλά το δείχνει. Η ποιητική γλώσσα είναι συγχρόνως νόηση, εικόνα, ψυχικός αναπαλμός, αυτόματη αντίληψη, αισθητηριακή ή αισθητική ανάπλαση του γεγονότος, παρών χρόνος διαστελλόμενος ή συστελλόμενος μέσα σε μια διάρκεια χωρίς πέρατα». (αποσπασματικά από την πηγή)
Η ανάρτηση συμμετέχει στην εβδομαδιαία στήλη Η στιγμή σου σε ένα ποίημα, μια ιδέα της Μαρίας Νι!!
Δεν το ήξερα. Υπέροχο!
Σ΄ευχαριστώ που συμμετέχεις με κάτι τόσο όμορφο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να σαι καλά Μαρία μου!! Κι εγώ δεν έχει καιρό που τα ανακάλυψα!!
Σε φιλώ!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ όμορφο
Φιλάκια ..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ πολύ κοπέλα μου!!
Φιλάκια!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι εγώ δεν το ήξερα και χάρηκα που το έμαθα εδώ!
Ωραία ανάρτηση, Μαριλένα μου και πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες!
Φιλάκια πολλά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ Ελλη μου!! Πρόσφατα ανακάλυψα τον ποιητή κι εγώ!!
Φιλάκια πολλά πολλά!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν ήξερα τίποτα για αυτόν. Υπάρχεις, δημιουργείς και μαθαίνουμε, συναντάμε πράγματα και εκφράσεις. Ευχαριστούμε Μαριλένα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να σαι καλά Γιάννη μου!! Κι εγώ τρελαίνομαι να μαθαίνω οτιδήποτε έχει να κάνει με τέχνη, κι αν μπορώ να το διαδώσω γιατί όχι!! Φιλιά!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι από μένα ένα ευχαριστώ που με οδήγησες απόψε στην ποίησή του. Δεν τον ήξερα και ομολογώ πως με άγγιξε πολύ!
Η συμμετοχή σου -ως συνήθως- πολύ ιδιαίτερη. Μας παίρνεις απ’ το χέρι και μας οδηγείς σε ανεξερεύνητα μονοπάτια. Να’σαι καλά ρε Μαριλενάκι μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ Μαρία μου για τα όμορφά σου λόγια!! Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το ποίημα που δεν είχα δεύτερες σκέψεις!!
Φιλάκι γλυκό!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Kαλησπέρα Μαριλένα μου!!Υπέροχο τό ποιήμα πού διάλεξες νά συμμετέχεις!
Καί εγώ δέν τό ήξερα!Καλή επιτυχία κοριτσάκι μου!!Καλή εβδομάδα!!Φιλάκια!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ πολύ Δημητρούλα μου!!
Σε φιλώ με αγάπη!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ όμορφο Μαριλένα μου.
Σε ευχαριστούμε που μας το έμαθες γιατί ομολογώ δεν το ήξερα.
Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ Ελενά μου!!
Φιλάκια πολλά!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υ-πέ-ρο-χο-!! Και χαίρομαι διότι έμαθα σήμερα έναν Ποιητή, τον οποίο δεν γνώριζα και έχανα.. Φιλάκι γλυκό συμπεθερόνι μου τρελόοοοοοοοοοο 🙂 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να σαι καλά συμπεθερούλα!! 🙂 Κι εγώ το λάτρεψα!!!
Φιλάκια αγάπης!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ ιδιαίτερο το ποίημά σου κορίτσι μου!!!
Ευχαριστούμε για την ενημέρωση!!
Φιλούρες!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου!! Φιλάκια!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μ’ άρεσε η ιδέα του ποιήματός και η κατάληξή της.
Πολλά φιλιά Μαριλενάκι!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι εμένα με άγγιξε Αλεξάνδρα μου!!
Σε φιλώ καλό μου!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι να σημαίνει άραγε «πήρα όλα τα οστά μας»…;;;Αποπνέει νοσταλγία για κάτι που χάθηκε αλλά δεν μπορεί να ξεχαστεί κι έχει μια μοναδικότητα,όπως το φεγγάρι…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!