My love, δείγμα μονόπρακτου

 

                                                                               Gaetan Cormier, The red veil

 

Η – μι- κρή Ε- λέ- νη – κά-θε- ται- και – κλαί-ει γιά- τι – δεν – την –παί- ζου-νε – οι – φι- λε- να- δες – τις…

ΑΤΙΛΟΛ: …..

Η – μι- κρή Ε- λεεεεεεεέ- νη – κά-θε- ται- και – κλαίιιιιιιιιιιιιιιιι-ει γιά- τι – δεν – την –παί- ζου-νε – οι – φιιιιιιιιι- λε- νά – δες – τις

ΑΤΙΛΟΛ: Πάψε.

φι- λε – νά- δεεεεεες – τις

ΑΤΙΛΟΛ : Πάψε είπα.

δεεεεεεεες- τις

ΑΤΙΛΟΛ: Σκάσε!

δεεεεεεεες-

ΑΤΙΛΟΛ :Παράτα με!

-τις. Επιτέλους. Καιρό είχα να σε δω αγάπη μου. Δεν ήσουν καλό κορίτσι. Με είχες στην απομόνωση, τι κατάλαβες. Δεν είναι καλύτερα έτσι; Για να σε δω. Ναι, είχες δίκιο τελικά. Τα χάλια σου έχεις.

ΑΤΙΛΟΛ : Τι θες;

Εγώ; Εσύ με ξέχασες. Απλά να σου υπενθυμίσω ότι υπάρχω. Πρόσεχε θα πέσεις! Σου είναι δύσκολο να ισορροπείς στα τακούνια σου. Μπορείς να τα βγάλεις πια. Δεν σε βλέπει κανείς.

ΑΤΙΛΟΛ: Με τραγουδάκια θα μου το θυμίσεις; Παράτα με.

Έλα πιο κοντά. Γέρασες μωρό μου. Εγώ για να σου φτιάξω το κέφι. Θυμάσαι..;

ΑΤΙΛΟΛ : Όχι.

Φυσικά και θυμάσαι. Δεν πέρασαν δα κι αιώνες. Μου πόζαρες με τις ώρες. Τι σώμα! Τα μαλλιά σου , μαύρα. Λεία. Θυμάσαι όταν μου θύμωνες; Θα τα κόψω, μου έλεγες. Θα τα κόψω εδώ μπροστά σου και θα τα χαρίσω στους εραστές μου κι εσένα θα σε καλύψω για πάντα. Θα με παρακαλάς αλλά δεν θα με ξαναδείς ποτέ ξανά. Θυμάσαι; Θυμάσαι τι σου έλεγα; Θυμάσαι που σε ικέτευα να μην το κάνεις; Σου έλεγα χίλιες φορές να με σπάσεις σε χίλια κομμάτια παρά να κόψεις τα μαλλιά σου. Κι εσύ γελούσες και μου έκλεινες το μάτι και πέταγες πάνω μου το σεντόνι σου. Σε ευχαρίστησα ποτέ; Ήταν τόσο ζεστό αυτό το σεντόνι. Τόσο διάφανο. Σου άρεσε πάντα να σε βλέπω στο κρεβάτι με αυτούς. Οι ανόητοι. Νόμιζαν ότι σε είχαν ενώ εσύ πάντα κοιτούσες εμένα. Εμένα και δεν το ξεχνώ. Σε ευχαριστώ. Κοίτα τώρα το σεντόνι σου. Κιτρίνισε κι αυτό.

ΑΤΙΛΟΛ : Εμένα κοιτούσα.

Ναι μωρό μου αυτό λέω κι εγώ. Εμένα. Άγγιξέ με. Να νιώσω τα δάχτυλά σου πάνω μου. Τι νιώθεις;

ΑΤΙΛΟΛ: Κρύο.

Ω !Το μωό μου νιώθει κλύο;

ΑΤΙΛΟΛ: Κρύο σου λέω. Όπου και να σε αγγίζω. Κρύο. Πες τ’ όνομά μου.

Μετά. Πρώτα θα τραγουδήσουμε. Η- μι- κρή- Ε-

ΑΤΙΛΟΛ: Πες τ’όνομά μου.

Πόσα παιδιά θα μπορούσες να’χεις τώρα άραγε; Τρία; Τέσσερα; Παραπάνω, έχεις δίκιο. Πολλά παραπάνω.

ΑΤΙΛΟΛ: Σε παρακαλώ…

Ναι, μάλλον δεν ήθελες. Δεν είναι τρομερά αστείο αν φανταστείς πόσο σπέρμα έχεις φτύσει ή πόσο έχεις καταπιεί; Τα πένθησες άραγε μικρή μου; Όχι! Δεν θα έχανα τέτοια παράσταση. Που είχαμε μείνει; Κά- θε-ται- και – κλαί-ει- γιά-τι -δεν- την – παί-ζου-νε -οι- φί-λε-να-δες- τις.

ΑΤΙΛΟΛ: Είμαι κουρασμένη. Σταμάτα σε παρακαλώ.

Ξέρεις γιατί το λένε μήλο του Αδάμ αυτό το σημείο στο λαιμό του άντρα; Η Εύα τον ξεγέλασε κι όμως εκείνος καρπώθηκε την δόξα. Αλλά να σου πω τι πιστεύω; Δεν ήταν κουτός. Ούτε αθώος. Όχι. Ήταν μόνος του. Ολομόναχος. Για σκέψου το. Μόνος του. Εκείνος. Η Εύα ήταν δικό του δημιούργημα. Φαντασίωση του μυαλού. Μην το πεις όμως παραέξω. Αν και να το πεις λόγω ηλικίας δεν θα σε παρεξηγήσουν.

ΑΤΙΛΟΛ: Μη με κοροϊδεύεις. Σε παρακαλώ. Αφού το θες τόσο πολύ, έλα να τραγουδήσουμε.

Βιάστηκες να χορτάσεις από νωρίς. Έτσι είναι. Όταν καταπίνεις την γλώσσα του φιδιού θα αναγκαστείς να ξεράσεις κάποια στιγμή το δηλητήριο.

ΑΤΙΛΟΛ: Θα κάνω ότι θες. Θυμάσαι; Σου ανήκω.

Σε ξέχασαν όλοι. Κρίμα. Όλους τους ξεγέλασες. Εμένα όμως όχι. Γέρασες μικρή μου. Χώνεψέ το. Πλέον δεν με νοιάζει αν κόψεις τα μαλλιά σου. Κανείς δεν θα βρεθεί να σε πηδήξει τώρα. Δεν έχουν γεύση οι πέτσες σου. Κάλυψέ με πάλι κι εγώ σου υπόσχομαι να πω τ’όνομά σου. Με αυτό το σεντόνι, το κίτρινο.

ΑΤΙΛΟΛ: Και μετά θα φύγω μόνη;

Και μετά θα τραγουδήσουμε μαζί το σωστό τραγούδι.

ΑΤΙΛΟΛ: …

Σκούπισε τα μάτια σου και ξεκίνα.

ΑΤΙΛΟΛ: Η – μι-κρή- Ε-λέ-νη- κά-θε-ται – και- κλαί-ει…

Το σωστό τραγούδι μικρή μου.

ΑΤΙΛΟΛ: …. Η – γρι-ά –

– Λο-λί-τα – κά-θε-ται

ΛΟΛΙΤΑ: – και- κλαί-ει- για-τι-

– δεν- την- παί-ζου-νε- οι – φι-λε-νά-

ΛΟΛΙΤΑ: – δεεεεεεεες- τις

 

Τέλος

 

Υποσημείωση: Το μίνι μονόπρακτο γράφτηκε περίπου πριν 2 χρόνια, σαν άσκηση σε σεμινάριο γραφής στο ΕΚΕΒΙ. Ποιος είναι ο συνομιλητής της ηρωίδας;; Η απόφαση ή το συμπέρασμα ανήκει στον αναγνώστη!!