Το ταξί

 

Μου είναι πάντα τόσο εύκολο να προσπερνώ. Κι εμένα με προσπερνούν αλλά δεν με νοιάζει. Την έχω συνηθίσει την αδιαφορία. Φοβάμαι, αυτήν την βιαστική ανταλλαγή βλεμμάτων. Ανθρωποι κυκλοφορούν γύρω μου, σκιές, και δεν τολμώ να τους κοιτάξω. Κάποιοι στέκουν ακίνητοι, σαν να περιμένουν κάποιον που δεν θα ρθει ποτέ ή και που να ρθει δεν θα το μάθω ποτέ γιατί θα χω ήδη φύγει.

Τεντώνω τα παγωμένα δάχτυλα ευθεία μπροστά, για όποιο ταξί. Κάπου κάπου κρύες στάλες στάζουν στα μάγουλά μου. Μάλλον θα βρέξει. Το ταξί σταματά κι επιβιβάζομαι.

«Που πάμε;», με ρωτά και κοιτά απ’έξω.

«Εξάρχεια», του λέω και κάνω πως ψάχνω στην τσάντα μου.

Στο δρόμο μποτιλιάρισμα κι εμείς σημειωτόν. Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν βιάζομαι. Ξαναπροσπερνώ. Δρόμους, μαγαζιά, φιγούρες. Στην στροφή, δίπλα σε ένα περίπτερο, μια σκυφτή φιγούρα ψάχνει στον κάδο. Σε δευτερόλεπτα το ταξί φτάνει δίπλα. Ενας γέρος, με μακριά γεννειάδα και δυο ξύλινες πατερίτσες ψάχνει ανάμεσα σε χαρτόκουτες και πλαστικές σακούλες. Με τις μασχάλες του να στηρίζουν τα δυο ξύλινα πόδια, αναζητά ευλαβικά κάποιον θησαυρό. Μισοφαγωμένα τρόφιμα, γερές κούτες, ποιος ξέρει; Με το δεξί του χέρι κρατά σφιχτά ένα μεγάλο λευκό χαρτί, λίγο τσαλακωμένο και δεν το αποχωρίζεται στιγμή κατά την διάρκεια των ανασκαφών του. Το βλέμμα του, μου φαίνεται γαλήνιο και μια υποψία χαμόγελου καρφώνεται για λίγο στην άκρη του ματιού μου. Σε λίγο το ταξί θα συνεχίσει κι εγώ είμαι ολόκληρη ένα δάκρυ, μόνο που δεν έχω που να κυλήσω.

 

 

(Το διήγημα το γραψα 21/12/2012. Το γκράφιτι No land for the Poor… , δημιουργία του Wild Drawing , βρίσκεται στη συμβολή της Εμμανουήλ Μπενάκη και της οδού Αραχώβης στα Εξάρχεια από το 2015. Σήμερα συναντήθηκαν εδώ από τύχη.. Περισσότερες πληροφορίες για το γκράφιτι μπορείτε να διαβάσετε εδώ και για τον καλλιτέχνη εδώ. 

Όπως αναγράφει η τοιχογραφία, (Dedicated to the Poor and Homeless here and around the Globe) το έργο είναι «αφιερωμένο στον Φτωχό και στον Άστεγο στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο»…. (πηγή)