Φίλτρα και στίχοι #4

UPDATE: Μην αμελήσετε να διαβάσετε την συνέχεια του συλλογικού μας διηγήματος, Το κόκκινο νυφικό, από την Μαριάννα!!

 

 

…με φως και με σκιές:

Πάντα στα μισά του ποιήματος κατακυριεύομαι από απελπισία μεγάλη, τα πάντα μ’ εγκαταλείπουνε μόνον μου,
κανείς δεν είναι στο πλευρό μου, ούτε καν τα μάτια εκείνα που από πίσω απ’ την πλάτη μου βλέπουν εκείνα που γράφω,
και ούτε πίσω υπάρχει ούτε εμπρός, η γραφίδα εξεγείρεται, δεν υπάρχει αρχή και τέλος, ούτε καν ένας τοίχος τουλάχιστον για να πηδήξω,
σπιανάδα παντέρμη είναι το ποίημα, τα λεκτά δεν είναι λεκτά και τα μη λεκτά είναι άλεκτα,
πύργοι, δώματα ερειπωμένα, βαβυλωνίες, θάλασσα με αλάτι μαύρο, βασίλειο τυφλό,
όχι,
τίποτα να πω δεν έχω εγώ, κανείς δεν έχει να πει τίποτα, κανείς και τίποτα εκτός από το αίμα,
τίποτ’ άλλο εκτός απ’ αυτό το πηγαινέλα του αίματος, απ’ αυτή τη γραφή για ό,τι γραμμένο και από την επανάληψη της ίδιας λέξης στα μισά του ποιήματος,
συλλαβές του χρόνου, γράμματα σπασμένα, σταξιές μελάνης, αίμα που πάει κι έρχεται και δεν λέει τίποτα, και όλο με σέρνει και με τραβάει μαζί του. ( Octavio Paz)

βουνάκι σκόνης ξαφνικιάς μπροστά στα πόδια του φωτός. Φως ψυχρό αμεταχείριστο, σχεδόν κοιμώμενο, Δεν υπάρχει τέλος ούτε αρχή: βρίσκομαι στην παύση, δεν τελειώνω ούτε αρχίζω, ό,τι λέω ούτε πόδια έχει ούτε κεφαλή. Στριφογυρίζω μες στον εαυτό μου και ολοένα σκοντάφτω στα ίδια ονόματα, στα ίδια πρόσωπα, κι εμένανε τον ίδιο ποτέ δεν συναντάω.κανείς δεν άνοιξε τα πέτρινα ματόκλαδα του χρόνου, Γλώσσα κρεουργημένη.
Ποιητής: κηπουρός επιταφίων. (Oktavio Paz)

Μόνο τότε συλλογίστηκα
ότι κείνος ο δρόμος
του βραδινού
ήταν αλλόκοτος,
ότι κάθε σπίτι
είναι ένα καντελάμπρο
πού λιώνουν οι ζωές των ανθρώπων
σαν κεριά μοναχικά,
κι’ όπου κάθε βήμα μας αυθόρμητο
δρασκελίζει
πάνω σε Γολγοθάδες. (Jorge Luis Borges)

Θα ´ρθει η μέρα που η γη θα πιεί το επίμονο σαρκίο
Κατά καιρούς πέρασαν πολλοί από τον σταθμό
Αργόσχολοι περαστικοί
Εμπειρογνώμονες βεβαιοτήτων
Απεγνωσμένοι ποιητές
Θρασύδειλοι επαναστάτες
Άντρες, γυναίκες, παιδιά
Όλοι να δούνε θέλησαν
Αυτόν που περιμένει τον «Γκοντό»
Όνομα κι αυτό για μια αμαξοστοιχία
Συνώνυμο της προσμονής του απόντα
Αυτού που ίσως και να έρθει
Μέχρι τότε
Μόνος στην αποβάθρα
Υπάρχει (Μαρία Κουλούρη)

 

(ψυχή) τσουλάκι με αφάνταστα θλιμμένο πρόσωπο, γυναίκα που κάνει το κοριτσάκι, από το πρώτο βλέμμα όμορφη, και το παίζει κάποια! Φτάνει μόνο ν’ ανοίξει το στόμα της, και νοιώθεις την ηδονή, θα έλεγες, των χειλιών, και δεν είναι ούτε κραγιόν, ούτε καν τα χείλια, αλλά η ψυχή η ψυχή…Η Ψυχή!..μετράει. (Neringa Abrutyte)

 

Για σένα είμαι σαν ένα ακόμα σκοτάδι, άλλη μια νύχτα,

προκαταβολή θανάτου

που φτάνει μια μέρα κρύα κι ο άνθρωπος περιμένει, αναμένει

και φτάνει κι εκείνος παραδίδεται στη νύχτα, σε ένα στόμα,

κι η απόλυτη η λήθη τον τυφλώνει, τον εξοντώνει. ( Idea Vilariño)

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

 

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνει
κ’ ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώσει,
για να την αναστήσει από τον τάφο
ήλθε να πέσει στου σκακιού τον άδη. (K.Π. Kαβάφης)

Λίγες πειραματικές φωτό από μένα και το έργο των ποιητών, θραύσματα στα χέρια μου. Καλό σ/κ σε όλους!!

 

Φίλτρα και στίχοι#1

Φίλτρα και στίχοι #2 

Φίλτρα και στίχοι #3

Ζωή… Χαρισάμενη! στο δέντρο του Οιδίποδα

Καλησπέρα σε όλους φίλοι μου!! Σήμερα το μενού έχει δυο θεατροπροτάσεις για όσους θα ήθελαν να πάνε θέατρο Δευτέρα και Τρίτη. Αλλά πρώτα μην αμελήσετε να περάσετε από την Αριστέα μας να διαβάσετε και την συνέχεια του συλλογικού μας διηγήματος, Το κόκκινο νυφικό!!

Επίσης μπορείτε να δείτε το δώρο της Νίκης που παρέλαβε η Σοφία!!

Και ξεκινώ με την παράσταση Ζωή… Χαρισάμενη!, του Κώστα Τσιάνου που παίζεται στο θέατρο Προσκήνιο, στα Εξάρχεια!! Ένας καθηλωτικός μονόλογος από μια ηθοποιό γεννημένη για το  θεατρικό σανίδι!! Τα λόγια είναι πραγματικά φτωχά για να περιγράψω τι ένιωσα, τι μου έδωσε η παράσταση αυτή!! Πρέπει οπωσδήποτε να πάτε να παρακολουθήσετε αυτό το αριστούργημα!! Σε ένα θέατρο κατάμεστο από κόσμο, πως πέτυχα την επίσημη πρεμιέρα, ούτε που το κατάλαβα, η ηθοποιός Αγγελική Λεμονή, μόνο εκείνη πάνω στην σκηνή μας έκανε όλους κοινωνούς της εκπληκτικής της ερμηνείας!! Νιώθω ευγνώμων που την γνώρισα σαν ηθοποιό, είναι τεράστια!! Πόσα συναισθήματα πέρασαν από πάνω μου, χαρά, λύπη, συγκίνηση, πίκρα!!

Η Αγγελική Λεμονή ήταν η Ζωή!! Αληθινή, αυθόρμητη, ντόμπρα, όσο κι αν την πολέμησε ανελέητα η ζωή δεν το έβαλε ποτέ κάτω, πάλεψε με νύχια και με δόντια κι εντέλει βγήκε νικήτρια.

 

 

Ο Κώστας Τσιάνος αναφέρει, μεταξύ άλλων, για την ηρωίδα του:

«Την ονόμασα Ζωή. Είναι πάμπτωχη, αγράμματη αγνώστου πατρός και μητρός. Με τρία εξώγαμα παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες το καθένα και είναι  αναγκασμένη να δουλέψει σαν παραδουλεύτρα σε οίκο ανοχής…

Βρέθηκε ανάμεσα σε πόρνες, σωματέμπορους, μαυραγορίτες, νταήδες και μ’ όλα τα’ αποβράσματα της κοινωνίας. Παρείσακτη ακόμα κα σ’ αυτό το άθλιο περιβάλλον, η Ζωή κατάφερε, με το παντοδύναμο μητρικό της ένστικτο, ν’ αναστήσει και ν’ αποκαταστήσει, τα τρία παιδιά της.

Η Ζωή διαμορφώθηκε από πολλές ανάλογες θεατρικές ηρωίδες, πρώτα-πρώτα από τη Φιλουμένα Μαρτουράνο, τη Μάνα Κουράγιο, τη Γυναίκα της Πάτρας και τη βιογραφία της Σπεράντζας Βρανά. Αλλά και από ανάλογες ανθρώπινες περιπέτειες και αφηγήσεις.

Η Ζωή μέσα από την τραγικότητα του βίου της αναδεικνύεται πρόσωπο ιερό, σεβαστό όπως τόσα και τόσα που δοξάζουν την έννοια της ύπαρξης». (πηγή)

Συντελεστές:

Κείμενο-σκηνοθεσία: Κώστας Τσιάνος

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη

Φωτισμοί: Νίκος Μπονάρος

Βοηθός σκηνοθέτη: Λουκία Στεργίου

Βοηθός Σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη

Το ρόλο της Ζωής ερμηνεύει η Αγγελική Λεμονή.

 

Θέατρο Προσκήνιο

Στουρνάρη & Καπνοκοπτηρίου 8, 210 8256 838

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια:  90’ λεπτά

 

Δεν φεύγουμε όμως από τα Εξάρχεια καμάρια μου!! Έχουν την τιμητική τους. Απέναντι από το Πολυτεχνείο, στο θέατρο Άλφα – Ιδέα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη παίζεται για δεύτερη χρονιά η παράσταση Το δέντρο του Οιδίποδα!! Μια άκρως ευρηματική και πρωτότυπη παράσταση που μας αφηγείται τον μύθο του γένους των Λαβδακιδών με επίκεντρο τον Οιδίποδα!! Εξαιρετικοί όλοι μα όλοι οι ηθοποιοί, ενσαρκώνουν με όλο τους το είναι τους ρόλους τους. Χορεύουν, τραγουδούν,αιωρούνται σε σχοινιά, πηγαίνοντας από κλαδί σε κλαδί την αφήγηση του αιμομικτικού δέντρου!! Αξίζει την προσοχή σας!!

Επτά ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης ως μουσικός επί σκηνής σκαρφαλώνουν το δέντρο του Οιδίποδα ξεκινώντας απ’ την εποχή του Κάδμου, την ίδρυση της Θήβας, την αρχή του Ανθρώπου.

Από κλαδί σε κλαδί ταξιδεύουν μέσα και πέρα από τον μύθο της καταραμένης γενιάς των Λαβδακιδών, σε μια μυσταγωγία που αναζητά τις βαθιές χοϊκές αιμάτινες ρίζες. Τις δικές μας ρίζες.

Ένας 6μελης χορός σε μια αρχέγονη μοναξιά, σ’ έναν ου-τόπο, σκαρώνει μια αφηγηματική τελετή προσκαλώντας όλους τους ήρωες να περιπλανηθούν μαζί με το τραγικό τους φορτίο άλλοτε σε ερήμους, άλλοτε στα ερείπια του Οίκου τους, άλλοτε σε κάποιο ρημαγμένο τσίρκο κι άλλοτε σ’ αυτήν την ίδια τη θεατρική αίθουσα. (πηγή)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Κείμενο: Ομάδα Ιδέα με την συνεργασία των: Μαρίνας Αργυρίδου, Έκτορα Λίατσου, Γιώργου Βουρδαμή, Νεφέλης Μαρκάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίριδα Κανδρή
Live Μουσική: Κώστας Γάκης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Εικαστική επιμέλεια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική Σύνθεση: Κώστας Γάκης
Δ/νση – Οργάνωση Παραγωγής: Λευτέρης Πλασκοβίτης
Παραγωγή: K2L ΑΛΦΑ Ιδέα Ε.Ε

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: Κώστας Γάκης, Μυρτώ Γκόνη, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Σταύρος Λιλικάκης, Κώστας Μαγκλάρας,  Νεφέλη Μαρκάκη, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα & 50 λεπτά χωρίς διάλειμμα.

Θέατρο ΑΛΦΑ – Ιδέα, Πατησίων 37, Πολυτεχνείο

Τηλ.: (210) 5238742, 5221444

Δευτέρα & Τρίτη: 21.00

Πίνακας αγνώστου ζωγράφου, Tάσος Λειβαδίτης

 

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο
ξεχειλίσει απ’ την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ’ το μίσος και τον κίνδυνο
και το θαυμασμό
και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά
μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.

 

 

 

Οι φωτογραφίες είναι το πριν και το μετά ενός κεραμικού διακοσμητικού που αγόρασα σε ένα παλαιοπωλείο, στου Ψυρρή. Στην δεύτερη φωτό, το επεξεργάστηκα σαν απομίμηση μετάλλου με πατίνες.

Το ποίημα, λατρεμένος Λειβαδίτης!! ❤

 

Το κόκκινο νυφικό (συλλογικό διήγημα)

Καλημέρα φίλοι μου!! Ήρθε η μέρα που θα ξεκινήσουμε την καινούρια μας ιστορία, που θα εξελίσσεται από blog σε blog!! Δεν φαντάζεστε πόσο ανυπόμονη ήμουν μέχρι να συμπληρωθούν οι συμμετοχές!! Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για την όρεξη και την διάθεση σας, όσους θα συμπορευτούμε γράφοντας καθώς κι όλους τους φίλους που θέλουν πολύ να ακολουθήσουν την διαδρομή της κοινής μας ιστορίας διαβάζοντάς την!!

Έλαβαν συμμετοχή δώδεκα bloggers και θα συνεχίσει ο καθένας την εξέλιξη της ιστορίας με την σειρά που άφησε το σχόλιό του. Ούτως ή άλλως θα ενημερώνω κάθε blogger από πριν οπότε δεν υπάρχει λόγος να αγχωθεί κανείς. Η σειρά θα είναι αυτή:

1. Μαριλένα από https://marilenaspotofart.wordpress.com/
2. Αριστέα από http://princess-airis.blogspot.gr/
3. Μαριάννα από https://onirokosmos-art.blogspot.gr/
4. Πέτρα από http://pistos-petra.blogspot.gr/
5. Μαρία Κανελλάκη από http://toapagio.blogspot.gr/
6. Μαρία Νικολάου από http://tokeimeno.blogspot.gr/
7. Memaria από http://mytripssonblog.blogspot.gr/
8. Γιάννης από http://idipoton.pblogs.gr/
9. Αλεξάνδρα από http://abuttononthemoon.blogspot.gr/
10. Άννα από http://kloanna.blogspot.gr/
11. Κλαυδία από http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
12. Χριστίνα από http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Ο καθένας έχει στη διάθεσή του έως 8 μέρες να αναρτά την συνέχεια της ιστορίας  μας όταν φτάνει η σειρά του, με όριο έως 800 λέξεις!! 

Ο τίτλος της ιστορίας μας είναι, Το κόκκινο νυφικό, κι όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας την αρχή μου δεν κάνω καμία αναφορά στον τίτλο, οπότε το αφήνω πάνω σας πως θα το δέσετε στην εξέλιξη της ιστορίας!! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!! Δεν φαντάζεστε πόσο με τιμά που θα βάλουμε μαζί τελεία σε αυτήν την ιστορία που την ταλαιπωρώ 14 χρόνια!!! Εύχομαι να μην σας απογοητεύσω με το στόρυ που είχα στο μυαλό μου τότε και να την βρείτε ενδιαφέρουσα!!

Καλή μας αρχή λοιπόν!! Καλή μας απόλαυση, καλή μας ανάγνωση!! Την εξέλιξη της ιστορίας θα συνεχίσει η Αριστέα μας!!

 

 

 

Είναι ένα αίσθημα αλλόκοτο. Σχεδόν ενοχλητικό κι όμως τόσο αναγκαίο. Ξέσπασμα. Αυτό είναι, ξέσπασμα. Την απόφαση την είχε πάρει λίγο καιρό πριν. Επιστροφή στο πατρικό. Το παρελθόν, τα πρόσωπα κι εκείνη. Πάντα εκείνη. Έπιασε το στομάχι της. Πάλι εκείνο το παράξενο αίσθημα. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε τον δρόμο, από το τζαμάκι της άμαξας. Ησυχία. Απόγευμα κι είχε σχεδόν βραδιάσει. Σε λίγη ώρα έφτανε κι όλοι την περίμεναν. Έσφιξε τα δάχτυλα πάνω στην κοιλιά της κι ανέπνευσε με δυσφορία. Ότι κι αν ήταν αυτό που ένιωθε, δεν έλεγε να φύγει. Γαντζωμένο στην άκρη του λαιμού της, λες και προσπαθούσε να δραπετεύσει από μέσα της κι όμως έμενε εκεί. Και σε λίγο έφτανε. Δεν πρέπει να την δουν έτσι, ασθενική, ευάλωτη.

Όταν τους έγραψε πως επέστρεφε, ο πατέρας της την αντιμετώπισε με καχυποψία. Κι όσο για την μητριά της, δεν προσπάθησε στιγμή να κρύψει την δυσαρέσκειά της. Ένιωσε ανεπιθύμητη μέσα στο ίδιο της το σπίτι κι όσο πλησίαζε η ώρα της άφιξης, η φυγή ξαφνικά άρχισε να μοιάζει η πιο ζεστή υποδοχή. Παραδομένη σε αυτές της τις σκέψεις, η άμαξα άφηνε πίσω της γνώριμα τοπία της παιδικής της ηλικίας κι αγκάλιαζε όλο και πιο σφιχτά, σχεδόν αποπνιχτικά, το δύσβατο μονοπάτι της επιστροφής. Όσο γαλήνια της φαίνονταν η φύση στο φως της ημέρας άλλο τόσο απειλητική άρχισε να γίνεται μέσα στο σκοτάδι.

Μετά από ελάχιστες στροφές φάνηκε η έπαυλη. Η άμαξα ακολούθησε υπνωτισμένα τις μυρωδιές από το σπίτι, από τον απεριποίητο κήπο. Από την λίμνη, που τέτοια εποχή μάζευε λογιών ενοχλητικά έντομα. Την τραβούσαν όλα προς τα εκεί, σαν μαγνήτης, και ταυτόχρονα την απωθούσαν σαν κάτι τόσο οικείο που όμως καταντούσε ξένο. Η άμαξα σταμάτησε απότομα κι από το τράνταγμα σταμάτησε κι η ενόχληση στο στομάχι της. Οι πίσω τροχοί είχαν σκαλώσει πάνω σε πέτρες κι ήταν αναγκαία η απομάκρυνσή τους από τον αμαξά. Ασυναίσθητα της ήρθε στο  μυαλό κάτι που είχε διαβάσει πρόσφατα, κάτω από την άγουρη την πέτρα κείτονται υγρά ναύαγια.

 

 

 

 Η Βέρα στεκόταν πίσω από τις λευκές κουρτίνες της κρεβατοκάμαράς της. Λίγα λεπτά πριν είχε βάλει το μικρό της γιο να κοιμηθεί. Ήταν μια συνήθεια που είχε από όταν ήταν εκείνος μωρό. Πέντε χρόνια μετά την συνέχιζε καθημερινά με την ίδια λαχτάρα. Θα μπορούσε να περάσει ολόκληρη μέρα χωρίς να ασχοληθεί ιδιαίτερα με το παιδί κι όμως μόλις έφτανε η ώρα του ύπνου, άφηνε στην μέση είτε το βραδυνό της δείπνο είτε έναν μικρό περίπατο στον κήπο, για να βάλει η ίδια το παιδί στο κρεβάτι, να του χαϊδέψει τα μαλλιά, να δει τα βλέφαρά του να κλείνουν. Εκείνες τις στιγμές ένιωθε να τον ξαναγεννά. Κάθε βράδυ τον γεννούσε από την αρχή και κανείς δεν το ήξερε.

Άγγιξε απαλά το λευκό ύφασμα και το έφερε κοντά στο πρόσωπό της. Η μυρωδιά του χρόνου παγιδευμένη απ’ άκρη σ’άκρη της κλωστής. Άραγε, η δική της μυρωδιά ήταν πουθενά μέσα στο σπίτι; Το σπίτι… Το σπίτι του άντρα της. Τα έπιπλα του άντρα της. Οι αναμνήσεις, του άντρα της. Ο κήπος του άντρα της. Η λίμνη του άντρα της. Κι εκείνη; Του άντρα της κι εκείνη; Όχι! Εκείνη δεν ανήκε σε κανέναν. Σε κανέναν τους. Ίσως ο μόνος που να άξιζε την αγάπη της να ήταν ο γιος της, αλλά κι αυτός ήταν απαιτητικός. Γι αυτό προτιμούσε μια μικρή αλλά ουσιαστική όπως πίστεύε, επαφή μαζί του. Κι ας τον πρόσεχε όλη μέρα η οικονόμος αφού τόσο πια της άρεσε! Η Βέρα το καθήκον της το έκανε. Έγινε σύζυγος. Έγινε μάνα. Για τους άλλους. Για εκείνη παρέμενε πάντα γυναίκα. Κι ελκυστική γυναίκα μάλιστα. Εξάλλου αυτός ήταν κι ο κύριος λόγος που την παντρεύτηκε ο κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερος, σύζυγός της.

Ήταν χήρος κι αν κι ήθελε να γευτεί τις χαρές της ελευθερίας, εντούτοις οι αυστηρές αρχές του, ο φόβος του για τα λόγια του κόσμου και πάνω από όλα η επιθυμία του για ένα γιο, τον έκαναν να ξαναπαντρευτεί. Όχι βιαστικά βέβαια. Έκανε το λάθος την πρώτη φορά. Σίγουρα η πρώτη του γυναίκα ήταν πολύ όμορφη κι είχε νιάτα κι ήταν υπάκουη, σχεδόν δειλή κατά την γνώμη του, προίκα όμως δεν διέθετε. Ζούσε με την μητέρα της στην πόλη κι όταν αποφάσισε τελικά να την παντρευτεί, σκέφτηκε πως ίσως ήταν προτιμότερο από προίκα να πάρει μια πειθήνια κι άβουλη σύζυγο που στο κάτω κάτω θα ήταν υποχρεωμένη να του δείχνει συνεχώς την ευγνωμοσύνη της.

Έμεινε όμως χήρος ξαφνικά, με μια κόρη μόλις δέκα χρονών. Κάποιος έπρεπε  να την μεγαλώσει, εκείνος δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί μαζί της. Αν είχε γιο όλα θα ήταν διαφορετικά. Ένας γιος θα ήταν σιγουριά. Θα ήταν η δική του συνέχεια. Αλλά μια κόρη… Έπρεπε να ξαναπαντρευτεί συντομα κι αυτήν την φορά θα φρόντιζε η μέλλουσα γυναίκα του να διαθέτει και προίκα. Ο ίδιος, όχι πως ήταν υπερβολικά πλούσιος, αλλά δεν ήταν και κανένας τυχαίος. Είχε όνομα κι αυτό μπορούσε με χίλιους τρόπους να το εκμεταλλευτεί προς όφελός του. Όταν γνώρισε την Βέρα ήξερε πως την ήθελε δική του. Όχι μόνο λόγω της τεράστιας προίκας της αλλά και γιατί εκείνη η γυναίκα ήταν αδύνατο να περάσει απαρατήρητη. Τόσο γοητευτική, τόσο απροκάλυπτα ατίθαση, ικανή να πυροδοτήσει την φαντασία οποιουδήποτε άντρα. Την ήθελε δική του.

Οσο περνούσε ο καιρός, μέσα στον γάμο γινόταν όλο και πιο αδύνατο να την χαλιναγωγήσει, να τιθασεύσει την φύση της, έτσι μόλις γεννήθηκε ο γιος του, ένιωσε να αποκτά ουσία η ύπαρξή του κι άρχισε πια επιδεικτικά να αδιαφορεί για την Βέρα.

Τα πάντα λοιπόν, δικά του εκεί μέσα. Ή σχεδόν τα πάντα. Κι όμως υπήρχαν φορές που η Βέρα θα ορκιζόταν πως καραδοκούσε μια ανατριχιαστική σιωπή που κάλυπτε αυτό το σπίτι. Από δωμάτιο σε δωμάτιο. Από γωνιά σε γωνιά ως έξω. Πέρα κι από τον κήπο. Στην λίμνη. Μια σιωπή που τους βάραινε όλους, από την πρώτη μέρα που πήγε να ζήσει εκεί. Στην αρχή φοβόταν μήπως ήταν απόρριψη προς το άτομό της επειδή εκείνη πια ήταν η κυρία του σπιτιού. Τόσο διαφορετική από την πρώτη σύζυγο του άντρα της. Δεν άργησε να καταλάβει πως δεν είχε απολύτως καμία σχέση με εκείνη αλλά έφταιγε η εύθραστη υγεία της δεκάχρονης πρόγονής της, που κάθε βράδυ σχεδόν, τα ουρλιαχτά της ράπιζαν ανελέητα την σκοτεινή ησυχία του σπιτιού. Και τότε έσπευδε πάντα η οικονόμος στο προσκεφάλι της μικρής να την ησυχάσει, να την χαϊδέψει, να κάτσει κοντά της και να την παρηγορήσει πως είδε εφιάλτη. Μέχρι να μπορέσει να ξανακοιμηθεί ταλαιπωρημένη από το κλάμα κι από τις φωνές του πατέρα της που προσπαθούσε να της επιβάλλει την σιωπή.

Υπήρξαν κάποια βράδια που η Βέρα κατέβαινε ως το υπνοδωμάτιο της μικρής όταν την άκουγε, αλλά δεν έμπαινε ποτέ μέσα. Πλησίαζε όσο πιο σιγά μπορούσε έξω από την πόρτα κι άκουγε σιωπηλά όσα διαδραματίζονταν μέσα με τις φωνές της μικρής. Αργότερα, ανέβαινε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στην κάμαρά της, έπλενε βιαστικά τα χέρια της κι άνοιγε το παράθυρο δίχως να ανάψει λάμπες, στα σκοτεινά, και περίμενε καθιστή στο κρεβάτι της. Ούτε που ήξερε τότε τι περίμενε. Της φαινόταν λογικό. Σαν να περίμενε να καθαρίσει ο αέρας, να φύγει αυτή η πνιγερή αίσθηση. Υπήρξαν φορές που έγδερνε τα χέρια της όταν τα έπλενε γιατί της φαινόταν πως μύριζαν υγρό χώμα. Εκείνες τις στιγμές, έπιανε τον εαυτό της να συμπονεί την μικρή της προγονή που με τους εφιάλτες και τις κραυγές της στοίχειωνε το σπίτι. Στο κάτω κάτω η μικρούλα είχε βρει την μητέρα της στην λίμνη.

Πως να μην είναι αυτό το γεγονός μια τραυματική εμπειρία για ένα παιδί; Κι όμως όσο τα χρόνια περνούσαν τίποτα δεν άλλαζε προς το καλύτερο. Τα πράγματα χειροτέρευαν και τα νεύρα της ήταν κάθε μέρα τεντωμένα. Δεν έφτανε που ήταν παντρεμένη με έναν άντρα που δεν αγαπούσε, έπρεπε να φορτωθεί και την κόρη του με τις κρίσεις της. Πόσες και πόσες φορές δεν ήθελε να του πει, ακόμα και να τον αναγκάσει να την κλείσει την μικρή πουθενά. Ή έστω να την διώξει σε κάποιον συγγενή για κάποιο χρονικό διάστημα. Δεν τους έφτανε που ήταν αναγκασμένη να κοιμάται στο υπνοδωμάτιο της νεκρής, να χρησιμοποιεί τα πράγματά της, να ανασαίνει καθημερινά την αμυδρή αλλά αδιάψευστη παρουσία της παντού μέσα σε αυτό το σπίτι. Πόσο ακόμα να άντεχε και την κόρη της;

Πόσες φορές δεν σκέφτηκε με τρόμο πως αυτό το σπίτι καρτερούσε έναν θάνατο. Έναν θάνατο που θα έφερνε λύτρωση,  και που όμως δεν ερχόταν κι έτρωγε το σπίτι από τα θεμέλια. Αργά και βασανιστικά, για χρόνια. Κι όταν επιτέλους ο πατέρας της την έστειλε στην γιαγιά της, την μητέρα της μητέρας της, καθώς ο γιατρός τους είχε επισημάνει πως η αλλαγή περιβάλλοντος θα ήταν βάλσαμο για την μικρούλα, βρήκε επιτέλους την ηρεμία της η Βέρα. Πίστεψε τότε για πρώτη φορά πως θα ήταν εκείνη πλέον η κυρία, η μόνη κυρία αυτού του σπιτιού.

«Και τώρα έρχεται…». Η Βέρα έπιασε δυνατά την κουρτίνα, στο μέσο του υφάσματος καθώς κοιτούσε έξω από το τζάμι, και την τύλιξε αργά γύρω από τον λαιμό της, και μόνο τόσο σφιχτά ώστε να νιώσει την πίεση από το δαντελένιο ύφασμα στον λαιμό της. «Και τώρα αυτή ξανάρχεται και φέρνει μαζί της όλο το παρελθόν. Θα αρχίσουν πάλι τα ίδια. Τα ίδια… ». Τα μάγουλά της είχαν γίνει κατακόκκινα, οι φλέβες στον λαιμό είχαν διογκωθεί όταν είδε από το παράθυρο που στεκόταν την άμαξα να καταφτάνει. Η πνοή της έλουσε το κρύο τζάμι κι οι υγρές τις παλάμες λέρωσαν τα χνάρια της ανάσας της. «Ήρθε η ώρα…».

Είχε γείρει το μελαχρινό της κεφάλι στο ζεστό μαξιλάρι και έπαιζε ασυναίσθητα με λίγες τούφες από τα μαλλιά της μόνο και μόνο για να κρατά τα χέρια της απασχολημένα. Ακόμα κι η ίδια εξέπληξε τον εαυτό της με την τόση αυτοκυριαρχία που εδειξε απο την στιγμή που εφτασε εκει και ειδε τον πατερα της. Την οικογενεια του. Δεν είχε παρά λίγες ώρες που επέστρεψε στο πατρικό κι όμως της φαίνονταν αιώνες. Ή ακόμα χειρότερα, πως δεν έφυγε ποτέ.   

Χειροποίητα δωράκια και παζάρι βιβλίου στην Αθήνα!!

Καλησπέρα φίλοι μου!! Να σας ενημερώσω για την νέα πρόσκληση γραφής που τελικά θα τρέχει μέχρι και την Κυριακή 15 Γενάρη!! Για περισσότερες πληροφορίες και συμμετοχές εδώ!! Σας ευχαριστώ πάαααρα πολύ για την διάθεση και την όρεξή σας!! Ο λόγος που έδωσα δυο μέρες ακόμα ήταν σε περίπτωση που ακόμα κάποιος δεν έχει ενημερωθεί για την πρόσκληση ή το σκέφτεται και διστάζει να χει ακόμα λίγες μέρες περιθώριο!!

Από σήμερα και μέχρι τις 5 Φλεβάρη επιστρέφει το 21^ο Παζάρι Βιβλίου 2017 στην πλατεία Κοτζιά στην Αθήνα, με κεντρικό σύνθημα: «Τo βιβλίο είναι η δύναμή σου»!! Η είσοδος είναι ελεύθερη από τις 09:00 μέχρι τις 21:00 καθημερινά με χιλιάδες τίτλους βιβλίων σε πολύ χαμηλές τιμές, που αρχίζουν από 1€. !! Περισσότερες πληροφορίες εδώ!!

 

 

Και τώρα στις χειροποίητες δημιουργίες μας!! Αυτές τις γιορτές στείλαμε και λάβαμε πολλά και πανέμορφα δωράκια, χειροποίητα κι αυτά θέλω να σας δείξω σήμερα!!

Η Ελένη μου έστειλε ένα πανέμορφο δεντράκι από λινάτσα, διακοσμημένο με υφασμάτινα λουλουδάκια και περλίτσες!! Το δεντράκι συντρόφευε μια καρτούλα με όμορφες ευχές!! Δεν είναι πανέμορφο;;; Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Ελένη μου για την τρυφερή σου σκέψη!! ❤ 

 

Δωράκια μου έστειλε κι η Νικόλ μας!! Χειροποίητα σαπουνάκια με άρωμα κανέλα και κεράσι από την ομάδα δημιουργικής απασχόλησης Ξενώνα Πνοή Αγάπης που συμμετέχει!! Καθώς και μια χειροποίητη γιορτινή κάρτα με ζεστές ευχές και μια πανέμορφη κουκουβάγια από πηλό!! Και γλυκό κάστανο!! Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου Νικόλ μου για όλα!! ❤

 

 

Η κουμπαρούλα μου η Αγγελική, που δεν έχει blog αλλά έχω φιλοξενήσει πολλές φορές έργα της εδώ, μου χάρισε από τα χεράκια της ένα γατί από πηλό ( αφού ξέρει την μούρλα μου με τα γατιά!!), ένα γούρι για το 2017 κι ένα βαζάκι που το έβαψε με μαύρο σπρέι και λεπτομέρειες perlen pen!! ❤

 

 

Τέλος, μια καρδιά shabby chic ξύλινη με decoupage και perlen pen λεπτομέρειες που έφτιαξα εγώ κι ήδη βρίσκεται σε χέρια φιλικά!! 

 

Σας ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ όλους τους φίλους που κρατάμε την ζεστή μας επαφή, με σκέψεις, με ευχές, με δώρα αγάπης, με αληθινές κουβέντες!! Πολλά φιλιά και να έχετε όλοι ένα ξεκούραστο σ/κ!! Μην ξεχνάτε από Δευτέρα να διαβάζετε την κοινή μας ιστορία που σιγά σιγά θα εξελίσσεται στο blog του καθένα που συμμετέχει!!!

Νέα πρό(σ)κληση γραφής

Καλημέρα σε όλους φίλοι μου!! Η βδομάδα αρχίζει δημιουργικά με την νέα μας πρόκληση-πρόσκληση γραφής που θα πηγαίνει από blog σε blog όπως σας είχα πει σε προηγούμενες αναρτήσεις.

Η διαδικασία είναι απλή απλούστατη και την έχουμε ξανακάνει αρκετές φορές στην γειτονιά, μαζεύομαστε δηλώνοντας συμμετοχή όποιος επιθυμεί κι όταν φτάσει η σειρά του αναρτά στο δικό του blog την συνέχεια της κοινής μας ιστορίας. Οπότε δεν έχετε παρά να αφήσετε εδώ ένα σχόλιο αν θέλετε να συμμετέχετε. Εννοείται και μπορεί να συμμετέχει όποιος επιθυμεί φτάνει να χει blog. Μέχρι και την Κυριακή 15 Γενάρη θα μπορείτε να δηλώνετε, μετά κλείνουν οι συμμετοχές για να αρχίσει να διαδραματίζεται η ιστορία.

Δεν θα σας πω τώρα πολλά, ούτε τον τίτλο ούτε το θέμα της. Θα σας αποκαλύψω όμως πως είναι μια ιστορία που ξεκίνησα πριν 14 χρόνια αλλά που ποτέ δεν κατάφερα να τελειώσω. Μην ρωτήσετε γιατί, απλά είναι από εκείνες, τις μισοτελειωμένες. Αν κάποιος έχει κείμενα που δεν τέλειωσε ποτέ εδώ και χρόνια, θα με καταλάβει. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει μέχρι πόσες λέξεις θα χουμε σαν όριο να γράφουμε αλλά θα ναι σίγουρα 500-700.

Γυρνώντας λοιπόν, σε παλιές μου σημειώσεις την ξετρύπωσα το καλοκαιράκι κι αποφάσισα πως ίσως ήρθε η στιγμή να μπει μια τελεία και τι καλύτερο από το να την βάλουμε μαζί. Δεν θα την βάλω εγώ την τελεία, το σκέφτηκα κι αυτό αλλά όχι. Εγώ θα την ξεκινήσω την ιστορία κι από κει και πέρα είναι στα χέρια σας. Σκεφτείτε που περίπου θέλετε να γράψετε για να αφήσετε το σχόλιό σας. Θέλετε δηλαδή, προς την μέση, θέλετε προς το τέλος. Η σειρά που θα αφήσετε το σχόλιό σας θα  ναι κι η σειρά που θα χει ο καθένας για να συνεχίσει την ιστορία μας.

Υπάρχει κάτι ακόμα που θα θελα να σας πω. Ως εδώ σας μίλησα για την πρόσκληση.

Η πρόκληση, είναι πάντα σε αυτές τις ιστορίες που τις γράφουν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, και ξέρετε όσοι έχετε ξανασυμμετέχει, να φαίνεται στον αναγνώστη σαν να την έγραψε ένας.

Η πρόκληση είναι να αφήσει ο καθένας που γράφει την φαντασία του ελεύθερη και να χειριστεί όπως νομίζει την ζωή των ηρώων. Να τους νιώσει, να τους αγαπήσει, να τους μισήσει, να τους σκοτώσει, να τους παντρέψει.

Η πρόκληση είναι στο χαλινάρι. Να το συγκρατήσετε ή να το αφήσετε λάσκα! Τι εννοώ; Μπορεί να χρειαστεί κάποιος να είναι συγκρατημένος στην εξέλιξη της πλοκής όταν έρθει η σειρά του, για να μπορέσει να δώσει αβάντα, αέρα στον επόμενο να την εξελίξει. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αυτό; Ή το αντίθετο, μπορεί κάποιος όταν έρθει η σειρά του να χει φτάσει η πορεία της ιστορίας σε τέτοιο σημείο που να χρειάζεται να την εμπλουτίσει ή να της δώσει ένα ξάφνιασμα, μια ανατροπή.

Τέλος, το σημαντικότερο για μένα. Η πρόκληση είναι στο ξεβόλεμα. Το δικό μας, το προσωπικό ξεβόλεμα του καθένα μας που γράφει. Όλοι έχουμε ένα ίσως συγκεκριμένο είδος γραφής που νιώθουμε ας το πω, μια ασφάλεια. Μια σιγουριά. Ένα βόλεμα, ένα κούρνιασμα. Μπορεί να μην το έχετε καν σκεφτεί αλλά νομίζω πως έτσι είναι. Και δεν εννοώ ότι κάποιος γράφει ποίημα, κάποιος γράφει πεζό, κάποιος γράφει μαντινάδα και τέτοια. Όχι, εννοώ το βόλεμα και την ασφάλεια που νιώθουμε στις λέξεις που χρησιμοποιούμε, στο ύφος που εκφραζόμαστε. Εκεί θα ήθελα να ξεβολευτείτε. Θα ήθελα να νιώσετε άβολα, να σας παιδέψετε. Θα ήθελα να πειραματιστείτε με ύφος που δεν είστε εξοικειωμένοι, θα ήθελα πολύ να προκαλέσετε τον εαυτό σας και να μην φοβηθείτε την έκθεση σε ένα διαφορετικό συγγραφικό εαυτό γιατί ο πρώτος που θα αντιδράσει να το ξέρετε θα είστε εσείς οι ίδιοι. Το έχω ζήσει αυτό το ξεβόλεμα κι ήταν επώδυνο στην αρχή αλλά τελικά και τόσο λυτρωτικό. Κι αν τελικά δεν σας βγει εδώ, σε αυτήν μας την ιστορία, αν μπορείτε να την έχετε κάπου μέσα σας κρυμμένη αυτή την λέξη στην γραφή. Ξεβόλεμα.

Δεν έχετε ιδέα πόσο ανυπομονώ να αρχίσουμε και να δούμε σε τι μονοπάτια θα κυλήσει η ιστορία μας και πως εντέλει θα καταλήξει!! Μέχρι και 15 Γενάρη οι συμμετοχές λοιπόν!! Σας φιλώ και καλή βδομάδα να έχουμε!! 🙂

My lovely Secret Santa 2016!! 🎅💞💋

 

Καλησπέρα σε όλη την κομπανία!! 🙂 Χρόνια πολλά και πάλι!! Καλή χρονιά να έχουμε!! Εύχομαι να περάσατε όπως επιθυμούσατε τις φετινές σας γιορτές, οικογενειακά, ξεκούραστα, με ευχάριστες δόσεις γιορτινής ατμόσφαιρας!!

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ όλους για τις ευχές σας εδώ στο blog, σε mails, σε τηλέφωνα!! Όπως και για τα υπέροχα και γεμάτα αγάπη δώρα σας!!

Για τους φίλους που με ρωτάτε για την καινούρια πρόκληση γραφής που σας είχα πει, έρχεται από βδομάδα κι ανυπομονώ γιατί με γυρίζει πίσω 14 χρόνια!! 😉

Τι σας έχω σήμερα;;; 🎅Το λατρεμένο μου μυστικό αγιοβασιλάκι!!🎁 🎁Και λέω μυστικό, γιατί για εσάς είναι κάθε φορά μυστικό αλλά για εμένα που κάνω την κλήρωση, κάθε φορά ξέρω ποιος θα είναι ο secret santa μου!!

Φέτος το  μυστικό-φανερό μου ταίρι ήρθε από το φεγγάρι!! ❤ Τι πάει να πει πως γίνεται αυτό; Όλα γίνονται φτάνει να το πιστεύεις!! Και δεν είναι ένας τυχαίος κάτοικος!! Όχι, παρακαλώ!! Είναι κάτοικος υπόδειγμα!! Παιδί κουμπί!! Και τι κουμπί!! Φεγγαρένιο, που πετάει στην γη και παραπατά στα σύννεφα!!

 

Ένα κουμπί που ταξιδεύει με λέξεις στις λέξεις και συγκινεί με την τρυφερή ψυχή του!! Και χαρίζει απλόχερα χαμόγελα με το πλακατζίδικο κι ευφυές του χιούμορ!! Ένα κουμπί που δημιουργεί και πλάθει με τα χεράκια του το αποτύπωμα του κόσμου του και στο χαρίζει εγκάρδια για να γίνεις κι εσύ κάτοικος του δικού του φεγγαριού!!

 

Ένα κουμπί μαχητικό, δυναμικό, με αγάπη για τον συνάνθρωπο και με διάθεση επεκτατικής, έμπρακτης κινητοποίησης με όπλα την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και το συν-αγωνίζεσθαι!!

Κι αν ακόμα δεν καταλάβατε για ποια φίλη μιλάω, που πολύ το αμφιβάλλω, το φετινό μου ταίρι ήταν η 🎅 Αλεξάνδρα μας από το http://abuttononthemoon.blogspot.gr/!! Η οποία σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, γράφει και στο δικό της περιοδικό http://thewomansmagazine.blogspot.gr/, καθώς και στο http://totheatro.blogspot.gr/, αρθρογραφεί για την αγάπη της για το θέατρο!! ❤🎀

 

Η Αλεξανδρούλα λοιπόν έπιασε το πλέξιμο μόλις πριν λίγους μήνες και ήδη κεντάει!! Τι κεντάει δηλαδή!! Αριστουργήματα κάνει η χρυσοχέρα!! Τις φετινές γιορτές υποδέχτηκα από τα χεράκια της πλεχτά σουβέρ, πλεχτά σουπλά, πλεχτά δαχτυλίδια για τις χαρτοπετσέτες κι είχα τα κατα δικά μου γιορτινά σετάκια σε απίθανους χρωματικούς συνδυασμούς!! 🎁

 

 

 

Μέσα στο πακέτο ήταν και πλεχτά στολίδια γούρια, καρτούλα ευχετήρια με ζεστές ευχές,ένα πήλινο λουλούδι-κουμπί και ένα βιβλίο για συντροφιά!!

 

 

 

❤❤Σε ευχαριστώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω Αλεξάνδρα μου για τα πανέμορφα δωράκια σου!! Για τον κόπο σου και την φροντίδα σου!! Για την συμμετοχή σου στην ανταλλαγή μας, όπως φυσικά κι όλους τους φίλους που ανταλλάξαμε κι όπου θα ακολουθήσει άμεσα συνολική ανάρτηση της πορείας των δώρων μας μόλις παραδοθούν όλα!! 🎁😘😘😘 Να σαι καλά φεγγαρένιο μου κουμπί!!! ❤

Να στε όλοι καλά, να χουμε όλοι μας μια πιο ανθρώπινη και χαρούμενη χρονιά!! Σας φιλώ με αγάπη!! Μην ξεχνάτε να ακολουθείτε την πορεία των δώρων μας που συνεχώς εμπλουτίζεται!!