και χάθηκαν σ’ αυτή την πόλη
κι άφησαν ένα φως παράξενο
σαν απ’ τα μάτια τους θαμπό
σε ρημαγμένες πέτρες…
Απόσπασμα από το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου, Μητρόπολη της μνήμης, της ψυχής
Δεν ξέρω γιατί νιώθω την ανάγκη να γράψω αυτά τα λόγια. Δεν συνηθίζω να ξεσπάω, να στιλιτεύω μέσω του blog. Ίσως να φταίνε όλα αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα. Μα πιο πολύ τελικά ίσως να είναι αυτή η ανεκδιήγητη ξετσιπωσιά, αυτό το άμοιρο γαϊτανάκι ευθυνών που απλά το προσπερνούν. Αυτή η κοροϊδία των αφιλότιμων που μας κυβερνάνε με έχει βγάλει έξω από τα ρούχα μου… Που δεν ίδρωσε το αυτί τους ούτε ο κώλος τους που έχει ριζώσει στην καρέκλα της εξουσίας… Γιατί αν είχαν τσίπα και φιλότιμο θα παρακάλαγαν με σκυμμένο το κεφάλι και με κατεβασμένα μάτια ένα δράμι συγνώμης για όσα δεν κατάφεραν να προσφέρουν και για όλα τα λάθη που εσκεμμένα ή μη χειροτέρεψαν αυτήν την κατάσταση. Ένα γαμημένο συγνώμη ρε. Κι όχι να κυκλοφορούν με έπαρση κι αλαζονεία και να περηφανεύονται για την αδράνεια και την ανοργανωσιά τους. Την επικίνδυνη. Συγχαρητήρια κύριοι γιατί ναι τελικά τα κάνατε πουτάνα όλα.
Τεράστια είναι η συγκίνησή μου για τους συμπολίτες μου, τους άγνωστους, τους μη ειδικούς και ειδικούς που έτρεξαν, βοήθησαν, έσωσαν, που δήλωσαν παρόντες σε όλο αυτό το χάος. Που σε δευτερόλεπτα από το χαμό ξεχύθηκε η ανθρωπιά κι η αλληλεγγύη κι όλοι όπως κι όσο μπορούν συνεισφέρουν είτε προσφέροντας προσωπικό χρόνο είτε είδη ανάγκης!! Σεβασμός μόνο….
