Ζωή… Χαρισάμενη! στο δέντρο του Οιδίποδα

Καλησπέρα σε όλους φίλοι μου!! Σήμερα το μενού έχει δυο θεατροπροτάσεις για όσους θα ήθελαν να πάνε θέατρο Δευτέρα και Τρίτη. Αλλά πρώτα μην αμελήσετε να περάσετε από την Αριστέα μας να διαβάσετε και την συνέχεια του συλλογικού μας διηγήματος, Το κόκκινο νυφικό!!

Επίσης μπορείτε να δείτε το δώρο της Νίκης που παρέλαβε η Σοφία!!

Και ξεκινώ με την παράσταση Ζωή… Χαρισάμενη!, του Κώστα Τσιάνου που παίζεται στο θέατρο Προσκήνιο, στα Εξάρχεια!! Ένας καθηλωτικός μονόλογος από μια ηθοποιό γεννημένη για το  θεατρικό σανίδι!! Τα λόγια είναι πραγματικά φτωχά για να περιγράψω τι ένιωσα, τι μου έδωσε η παράσταση αυτή!! Πρέπει οπωσδήποτε να πάτε να παρακολουθήσετε αυτό το αριστούργημα!! Σε ένα θέατρο κατάμεστο από κόσμο, πως πέτυχα την επίσημη πρεμιέρα, ούτε που το κατάλαβα, η ηθοποιός Αγγελική Λεμονή, μόνο εκείνη πάνω στην σκηνή μας έκανε όλους κοινωνούς της εκπληκτικής της ερμηνείας!! Νιώθω ευγνώμων που την γνώρισα σαν ηθοποιό, είναι τεράστια!! Πόσα συναισθήματα πέρασαν από πάνω μου, χαρά, λύπη, συγκίνηση, πίκρα!!

Η Αγγελική Λεμονή ήταν η Ζωή!! Αληθινή, αυθόρμητη, ντόμπρα, όσο κι αν την πολέμησε ανελέητα η ζωή δεν το έβαλε ποτέ κάτω, πάλεψε με νύχια και με δόντια κι εντέλει βγήκε νικήτρια.

 

 

Ο Κώστας Τσιάνος αναφέρει, μεταξύ άλλων, για την ηρωίδα του:

«Την ονόμασα Ζωή. Είναι πάμπτωχη, αγράμματη αγνώστου πατρός και μητρός. Με τρία εξώγαμα παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες το καθένα και είναι  αναγκασμένη να δουλέψει σαν παραδουλεύτρα σε οίκο ανοχής…

Βρέθηκε ανάμεσα σε πόρνες, σωματέμπορους, μαυραγορίτες, νταήδες και μ’ όλα τα’ αποβράσματα της κοινωνίας. Παρείσακτη ακόμα κα σ’ αυτό το άθλιο περιβάλλον, η Ζωή κατάφερε, με το παντοδύναμο μητρικό της ένστικτο, ν’ αναστήσει και ν’ αποκαταστήσει, τα τρία παιδιά της.

Η Ζωή διαμορφώθηκε από πολλές ανάλογες θεατρικές ηρωίδες, πρώτα-πρώτα από τη Φιλουμένα Μαρτουράνο, τη Μάνα Κουράγιο, τη Γυναίκα της Πάτρας και τη βιογραφία της Σπεράντζας Βρανά. Αλλά και από ανάλογες ανθρώπινες περιπέτειες και αφηγήσεις.

Η Ζωή μέσα από την τραγικότητα του βίου της αναδεικνύεται πρόσωπο ιερό, σεβαστό όπως τόσα και τόσα που δοξάζουν την έννοια της ύπαρξης». (πηγή)

Συντελεστές:

Κείμενο-σκηνοθεσία: Κώστας Τσιάνος

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη

Φωτισμοί: Νίκος Μπονάρος

Βοηθός σκηνοθέτη: Λουκία Στεργίου

Βοηθός Σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη

Το ρόλο της Ζωής ερμηνεύει η Αγγελική Λεμονή.

 

Θέατρο Προσκήνιο

Στουρνάρη & Καπνοκοπτηρίου 8, 210 8256 838

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια:  90’ λεπτά

 

Δεν φεύγουμε όμως από τα Εξάρχεια καμάρια μου!! Έχουν την τιμητική τους. Απέναντι από το Πολυτεχνείο, στο θέατρο Άλφα – Ιδέα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη παίζεται για δεύτερη χρονιά η παράσταση Το δέντρο του Οιδίποδα!! Μια άκρως ευρηματική και πρωτότυπη παράσταση που μας αφηγείται τον μύθο του γένους των Λαβδακιδών με επίκεντρο τον Οιδίποδα!! Εξαιρετικοί όλοι μα όλοι οι ηθοποιοί, ενσαρκώνουν με όλο τους το είναι τους ρόλους τους. Χορεύουν, τραγουδούν,αιωρούνται σε σχοινιά, πηγαίνοντας από κλαδί σε κλαδί την αφήγηση του αιμομικτικού δέντρου!! Αξίζει την προσοχή σας!!

Επτά ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης ως μουσικός επί σκηνής σκαρφαλώνουν το δέντρο του Οιδίποδα ξεκινώντας απ’ την εποχή του Κάδμου, την ίδρυση της Θήβας, την αρχή του Ανθρώπου.

Από κλαδί σε κλαδί ταξιδεύουν μέσα και πέρα από τον μύθο της καταραμένης γενιάς των Λαβδακιδών, σε μια μυσταγωγία που αναζητά τις βαθιές χοϊκές αιμάτινες ρίζες. Τις δικές μας ρίζες.

Ένας 6μελης χορός σε μια αρχέγονη μοναξιά, σ’ έναν ου-τόπο, σκαρώνει μια αφηγηματική τελετή προσκαλώντας όλους τους ήρωες να περιπλανηθούν μαζί με το τραγικό τους φορτίο άλλοτε σε ερήμους, άλλοτε στα ερείπια του Οίκου τους, άλλοτε σε κάποιο ρημαγμένο τσίρκο κι άλλοτε σ’ αυτήν την ίδια τη θεατρική αίθουσα. (πηγή)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Κείμενο: Ομάδα Ιδέα με την συνεργασία των: Μαρίνας Αργυρίδου, Έκτορα Λίατσου, Γιώργου Βουρδαμή, Νεφέλης Μαρκάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίριδα Κανδρή
Live Μουσική: Κώστας Γάκης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Εικαστική επιμέλεια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική Σύνθεση: Κώστας Γάκης
Δ/νση – Οργάνωση Παραγωγής: Λευτέρης Πλασκοβίτης
Παραγωγή: K2L ΑΛΦΑ Ιδέα Ε.Ε

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: Κώστας Γάκης, Μυρτώ Γκόνη, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Σταύρος Λιλικάκης, Κώστας Μαγκλάρας,  Νεφέλη Μαρκάκη, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα & 50 λεπτά χωρίς διάλειμμα.

Θέατρο ΑΛΦΑ – Ιδέα, Πατησίων 37, Πολυτεχνείο

Τηλ.: (210) 5238742, 5221444

Δευτέρα & Τρίτη: 21.00

Κι άλλο θέατρο!! 💝

Μην ξεχνάτε να παρακολουθείτε και την πορεία των δώρων της ανταλλαγής μας!!

 

Δυο θεατρικές παραστάσεις έχω να σας προτείνω κι αυτήν την βδομάδα!! Τις συγκεκριμένες τις είχα δει την άνοιξη κι ευτυχώς συνεχίζονται ακόμα και με μεγάλη επιτυχία!!

Δεν ξέρω τι θα κάνετε.. Αυτήν την παράσταση δεν πρέπει να την χάσετε με τίποτα!! Αν έχετε δυνατότητα να δείτε μόνο μία, πρέπει να δείτε αυτήν!! Από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις που έχω δει!! Το ρεαλιστικό κοινωνικό κείμενο του Γιάννη Τσίρου, Άγριος Σπόρος, ζωντανεύει μοναδικά στο θέατρο Επί Κολωνώ, στον Κολωνό. Κι οι τρεις ηθοποιοί τα δίνουν όλα στην σκηνή παρασύροντας τους θεατές σε συναισθήματα λύπης, συγκίνησης, αρκετές φορές πίκρας μα και περηφάνιας!! Πως να μην υμνήσω το μήνυμα του άγριου σπόρου!! Τον Σπυριδάκη και το ερμηνευτικό του ρεσιτάλ!! Μην την χάσετε την παράσταση, θα ναι κρίμα!! 

Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω.

Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσι του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και πάει λέγοντας.

Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Όταν βέβαια οι υποψίες – που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες – θα μείνουν μετέωρες, επειδή οι έρευνες θα στραφούν αλλού, τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η άμμος της παραλίας θα γίνει κινούμενη κι οι αταλάντευτες πεποιθήσεις, όπως και του Σταύρου, θα υποστούν ρωγμή. Οι ρίζες όμως του κάθε Σταύρου είναι πάντα γερά γαντζωμένες μες το άγριο τοπίο. (πηγή)

Συντελεστές

Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου

Διανομή:
Σταύρος: Τάκης Σπυριδάκης
Χαρούλα: Ντάνη Γιαννακοπούλου
Αστυνομικός: Ηλίας Βαλάσης

Εισιτήρια

Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη:
Κανονικό: 15€
Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65: 12€

Σάββατο & Κυριακή:
Κανονικό: 17€
Φοιτητικό & Ανέργων: 14€
Άνω των 65: 15€

Η δεύτερη πρόταση, είναι μια πιο εναλλακτική θεατρική παράσταση!! Το Μάθημα του Ιονέσκο, ανεβαίνει ως Μα.θυμα στο θέατρο Olvio, στον Βοτανικό. Ενδιαφέρουσα παράσταση κι από άποψη κειμένου και σκηνοθετικής προσέγγισης. Οι δυο ηθοποιοί, ο άντρας στο ρόλο του καθηγητή που όμως δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις γνώσεις του κι η γυναίκα στο ρόλο της μαθήτριας που προσπαθούν να την εξαγοράσουν και εν τέλει να την υποτάξουν. Ανάμεσά τους πάντα, καραδοκεί η αόρατη φιγούρα της υπηρέτριας που κινεί τα νήματα!!

Θέατρο που σφύζει από συμβολισμούς και θα γοητεύσει ιδιαίτερα τους φανς του σουρεαλισμού και του θεάτρου του παραλόγου!! Πολύ ωραίες ερμηνείες, τα σκηνικά, τα φώτα κι η μουσική δημιουργούν την κατάλληλη επιβλητική ατμόσφαιρα που συμπληρώνεται αρμονικά κι από το έντονο μακιγιάζ των ηθοποιών!! Στα συν της παράστασης κι η χρήση της παντομίμας καθώς και στοιχείων κλοουνερί!!

Σ’ ένα χώρο αστάθειας, σ’ ένα ασπρόμαυρο, νοσηρό περιβάλλον , ξεδιπλώνεται η ιστορία μιας πάλης για τον ρόλο του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου.

Ένας καθηγητής ανίκανος να μεταλαμπαδεύσει την γνώση του, παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε μία μαθήτρια μεγαλοαστικής καταγωγής η οποία μάταια προσπαθεί να την εξαγοράσει. Σταδιακά την οδηγεί στην εξουθένωση πετυχαίνοντας την πλήρη υποταγή της.  
Απούσα μα πάντοτε παρούσα, η υπηρέτρια, στην υπηρεσία της οποίας βρίσκονται καθηγητής και μαθήτρια.

«Σκοπός μας είναι να φωτίσουμε αυτό το τρίγωνο εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων οι οποίοι αλλάζουν ρόλους, καθώς οι θύτες γίνονται θύματα και τανάπαλιν», σημειώνει η σκηνοθέτις της παράστασης. «Ο τίτλος ‘‘Μα.θυμα’’ έλκει την έμπνευσή του από το σημείο του έργου όπου ο καθηγητής προσπαθεί να διδάξει στην μαθήτρια την λέξη μαχαίρι λέγοντάς της ‘‘πείτε μα όπως μαμά’’. Πρόκειται για το σημείο γύρω από το οποίο υφαίνεται και η σκηνοθετική ιδέα περί μητριαρχίας, σύμφωνα με την οποία προχωρά η σκηνική αφήγηση . Το δεύτερο συνθετικό ‘‘θύμα’’ αφορά στο ίδιο το κείμενο , καθώς υπάρχει φόνος, άρα και θύμα». (πηγή)

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Δανάη Ρούσσου
Σκηνικά: Ηλίας Λόης
Κοστούμια: Ιόλη Μιχαλοπούλου
Μουσική: Παναγιώτης Καλημέρης
Φωτισμοί: Δήμος Αβδελιώδης
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Μακιγιάζ: Μαίρη Κασιούμη
Κατασκευή κύβων: Manuel. R
Σχεδιασμός αφίσας: Γιώργος Νικόπουλος

Διανομή: Νίκος Παντελίδης, Δανάη Ρούσσου

Fb: Μα.θυμα

Τοποθεσία: Θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός

Ημερομηνία: Δευτέρα & Τρίτη, ώρα 19.30

Τιμές εισιτηρίου: 10 ευρώ κανονικό, 8 ευρώ φοιτητικό, ομαδικό, 5 ευρώ ατέλειες, άνεργοι

Πάμε θέατρο;

Καλημέρα φίλοι μου! Ελπίζω να περάσατε ένα ξεκούραστο κι ευχάριστο σ/κ! Επιτέλους πήρε μπρος η γραμμή του διαδικτύου!! Η βδομάδα μας  ξεκινά δυνατά και δημιουργικά καθώς θέλω πολύ να σας προτείνω κάποιες θεατρικές παραστάσεις που είδα πρόσφατα κι ενθουσιάστηκα! Κι επειδή ξέρω ότι πολλοί φίλοι λόγω των οικονομικών συνθηκών αδυνατούν να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις, προσπαθήστε όσο γίνεται να αναζητάτε προσφορές και προσκλήσεις από θεατρικές ιστοσελίδες!! 😉

Πρέπει να χω δει συνολικά από τέλη Σεπτέμβρη γύρω στις 6-8 παραστάσεις αλλά έχω αποφασίσει εξ’ αρχής πως εδώ θα αναφέρομαι μόνο σε όσες ξεχώρισα και πραγματικά τις ένιωσα. Κι αφού οι τελευταίες μου θεατροπροτάσεις ήταν λίγο πριν την άνοιξη, σήμερα έχω 2 πολύ ωραίες και διαφορετικές παραστάσεις να σας προτείνω!  Την άλλη Δευτέρα, έρχονται ακόμα 2!! Μέχρι τότε καλή μας βδομάδα κι όσο μπορούμε να βουτάμε στην τέχνη!!

Θα αρχίσω με μια ευχάριστη και δροσερή κωμωδία του Πιέρ ντε Μαριβό, οι Καλοπροαίρετοι Θεατρίνοι, που παίζεται στο θέατρο Τόπος Αλλού, στην Κυψέλη. 

Όλοι θέλουν να γίνουν καλλιτέχνες.

Όλοι επιθυμούν δόξα ηθοποιού (που λέει ο λόγος).
Δεν αναφερόμαστε στο ελληνικό θέατρο, την κατάσταση στις δραματικές σχολές ή την ανεργία των ανθρώπων του θεάτρου.

Αναφερόμαστε στο σπίτι της Md Αργκάντ.
Πήραν φωτιά οι υπηρέτες κι άφησαν κουζίνες, μαγειρέματα κι όλες τις δουλειές και καταπιάστηκαν με το ανέβασμα του έργου του Μερλέν.
Τι εστί Μερλέν; Υπηρέτης και κρυπτοσκηνοθέτης.
Έγραψε (που λέει ο λόγος) πόνημα θεατρικόν κι ερωτικόν και μάζεψε το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό να το ανεβάσει.
Όλα αυτά γίνονται με ευκαιρία τους γάμους των αφεντάδων τους, Αντζελίκ και Έραστ. Τι το΄θελαν;
Καυγάς τρικούβερτος ξέσπασε και παραλίγο αντί για το γάμο των δύο νέων να παντρευόταν ο…Κουτρούλης. Στο παραπέντε και με την επέμβαση του βασιλιά (όπως πάντα) αποφύγαμε την κηδεία, τον κλαυθμό και οδυρμό. Αφέντες, κυρίες (που λέει ο λόγος) κύριοι, αριστοκράτες και πληβείοι έγιναν μαλλιά κουβάρια.
Έτσι, το «Καλοπροαίρετοι θεατρίνοι» μένει μόνο στον τίτλο του έργου να μας κλείνει το μάτι ειρωνικά. (πηγή)

Ωραία κωμωδία εποχής, καλοκουρδισμένη παράσταση που χαρίζει γέλιο αβίαστα!! Οι ηθοποιοί σε παρασέρνουν ευχάριστα και δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα με το παίξιμο και τα τραγούδια τους!! Και φυσικά δεν μπορώ να αμελήσω το εξαιρετικά συγκινητικό φινάλε του θεατρικού!!

Η μετάφραση από τα γαλλικά είναι της Άντας Κουγιά. Η τελική απόδοση του κειμένου και η σκηνοθεσία είναι του Νίκου Καμτσή, που θα επιμεληθεί και τους φωτισμούς. Σκηνικά-Κοστούμια: Μίκα Πανάγου Μουσική: Χρήστος Ξενάκης Έντυπα: Τόπος Άρτε

Παίζουν: Βίκυ Αθανασίου, Νίκος Καραστέργιος, Άντα Κουγιά, Μυρσίνη Μορέλλι, Ειρήνη Καζάκου, Ανδρέας Παπαγιαννάκης, Μαρκέλλα Στάμου, Σάκης Τσίνιαρος, Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου.

Κάθε Παρασκευή και Σαββάτο 9.00 μμ και Κυριακή 7.30 μμ
Θέατρο «ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ»
Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Αθήνα 11360 τηλ. 210.86.56.004 – 210.8679535

 

 

Η επόμενη παράσταση είναι ένα κοινωνικό θεατρικό έργο του Χάρολντ Πίντερ, το Πάρτυ Γενεθλίων, που παίζεται στο Από Μηχανής Θέατρο, στο Μεταξουργείο.

H ιστορία διαδραματίζεται σε μία μίζερη παραθαλάσσια πανσιόν και διαρκεί μία ημέρα. Στην πανσιόν αυτή, την οποία διατηρεί η Mεγκ, μια καλοσυνάτη γυναίκα με τον σύζυγό της Πητ, έχει βρει καταφύγιο ο Στάνλεϋ, ένας πρώην πιανίστας . Mοναδικός ένοικος της πανσιόν μέχρι τη στιγμή που καταφθάνουν δύο μυστηριώδεις τύποι για να τον πάρουν μαζί τους. Mετά από μια παράλογη και εξοντωτική ανάκριση του οργανώνουν ένα «πάρτι γενεθλίων», το οποίο σταδιακά μετατρέπεται σε καφκικό εφιάλτη. Όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ, έτσι και ο Πίντερ αρνείται να παράσχει λογικές εξηγήσεις για τις ενέργειες των χαρακτήρων του. Το νόηµα του έργου δεν εξαρτάται από το να γνωρίζουµε τί έκανε ο Στάνλεϊ. Αυτό που πρέπει να ξέρουµε είναι ότι σε κάποιο σηµείο του παρελθόντος του αυτός, όπως όλοι µας, έκανε κάτι, είναι ένοχος.

Η σωµατική κατάρρευση του Στάνλευ µε τη συνακόλουθη απάλειψη της ανθρώπινης συνείδησης και την αχρήστευση του ανθρώπινου μυαλού βρίσκονται συχνά στην καρδιά του πιντερικού ενδιαφέροντος. (πηγή)

Αξιοθαύμαστοι όλοι οι συντελεστές!! Βίωναν κάθε λέξη, κάθε παύση!! Είναι από τα θεατρικά που τα παίρνεις μαζί σου όταν τελειώνει η παράσταση κι ιδιαίτερα στο γεγονός ότι δεν προσφέρει κάποια λύση αλλά επιπλέον προβληματισμό!! Μην γυρέψετε λογικές εξηγήσεις, καθώς το έργο ακροβατεί, ηθελημένα, ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο!!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

ΠΑΙΖΟΥΝ: Άκις Βλουτής, Μίνα Αδαμάκη, Φώτης Αρμένης, Αλέξανδρος Μούκανος, Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Κόκκορη

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Τοποθεσία: Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο

Ημερομηνία: Από τις 11 Νοεμβρίου 2016
Παρασκευή 20:00
Σάββατο 20:00
Κυριακή 18:00

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 14 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ

Πληροφορίες: Τηλ.: 2105231131

Θεατροπροτάσεις μούρλια!!

Καλησπέρα σας καλοί μου φίλοι!! Μην μου πείτε πως δεν απολαμβάνετε αυτές τις τελευταίες μέρες τον χαρωπό ηλιάκο; 🙂 Αφού έσκασα μύτη με κοντομάνικο, ποια εγώ, η κρυουλιάρα!!! 🙂 🙂

Στο ψητό  τώρα, την προηγούμενη βδομάδα είδα δυο από τις καλύτερες παραστάσεις όχι μόνο της χρονιάς αλλά και γενικά!! Είμαι ακόμα κατενθουσιασμένη, συγκινημένη, κι αν ήταν στο χέρι μου θα πρότεινα να μην τις χάσετε για κανένα λόγο!!

Τα τελευταία φεγγάρια, του Φούριο Μπορντόν!!! Πόση γλύκα, τρυφερότητα, συγκίνηση, πόνο μπορεί να εμπεριέχει μια θεατρική παράσταση!! Πόσο εξαιρετικός μπορεί να ναι ένας ηθοποιός και να κατακλύζει συναίσθημα όχι μόνο η σκηνή αλλά κι ολόκληρη η αίθουσα!! Και θα μουν άδικη αν δεν έλεγα και πόσο υπέροχα τον πλαισίωναν κι οι συμπρωταγωνιστές του!!

Ένας ηλικιωμένος καθηγητής φτιάχνει τη βαλίτσα του για τελευταία φορά. Ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι του γιου του που τον φιλοξενούσε, την τελευταία του οικογένεια, για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Είναι η ώρα του αποχωρισμού, των πικρών απολογισμών, της χαράς που έχει χαθεί στο λυκόφως της ζωής. Φορτωμένος με το βάρος όσων δεν ειπώθηκαν, πεισματάρης σαν μικρό παιδί, άλλοτε είρωνας και άλλοτε στοργικός, μοιράζεται τα αληθινά του συναισθήματα μόνο με το φάντασμα της γυναίκας του που έχει πεθάνει πριν από αρκετά χρόνια και, φυσικά, με τον αναγνώστη. (πηγή)

Ενας ανεπανάληπτος και χαρισματικός Αγγελος Αντωνόπουλος, βουτηγμένος στο πετσί του ρόλου του!! Στις λέξεις, στις σιωπές, στις παύσεις του ρόλου!! Δυο υπέροχοι συμπρωταγωνιστές, η Αριελ Κωνστανίδη κι ο Στέλιος Ψαρουδάκης!! Στο τέλος της παράστασης χειροκροτούσαμε αρκετοί θεατές όρθιοι, με δάκρυα στα μάτια για αρκετά λεπτά!! Ηθοποιοί με όλη την σημασία της λέξης!! Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο ευγνώμων ένιωσα που παρακολούθησα Τα Τελευταία Φεγγάρια!! Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ!! Αν μπορείτε, μην την χάσετε!! ❤

 

 

Και συνεχίζω στα βαθιά νερά.. Εδώ το κολύμπι θέλει προσοχή, θέλει προσήλωση ειδικά αν κάποιος δεν έχει διαβάσει το βιβλίο.. Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω κατάλληλα, αν μπορώ να βρω τα λόγια να εξυμνήσω τον άθλο, γιατί περί άθλου πρόκειται, του ηθοποιού Φώτη Μακρή στον μονόλογο Το κιβώτιο!!

Μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αρη Αλεξάνδρου που εκδόθηκε το 1974. Στα τέλη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, μια ομάδα ανταρτών αναλαμβάνει μετά από σχετική εντολή του Γενικού Αρχηγείου να μεταφέρει, περνώντας μέσα από εχθρικό έδαφος, ένα κιβώτιο αγνώστου περιεχομένου, με παραλήπτες τη διοίκηση μιας ανταρτοκρατούμενης πόλης. Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει να χάνει τα μέλη της σταδιακά μέχρι που τελικά σώζεται ένας μόνο αντάρτης, ο οποίος τελικά κατορθώνει να παραδώσει το κιβώτιο. Όταν όμως φτάνει στον προορισμό του διαπιστώνεται πως είναι άδειο και ο αντάρτης φυλακίζεται από τους άλλους συντρόφους του ως δολιοφθορέας. Αρχίζει λοιπόν τότε να συντάσσει αναφορά τον ανακριτή. Αυτές οι αναφορές είναι το μυθιστόρημα.

Ο συντάκτης των αναφορών δεν γνωρίζει τίποτα για την ταυτότητα του ανακριτή ούτε για τους δεσμώτες του, ούτε αν ο ανακριτής διαβάζει τα όσα του γράφει. Το μυθιστόρημα ερμηνεύθηκε ως αλληγορία για τον εμφύλιο και ως καταγγελία των κάθε είδους εξουσιών και ιερατείων αλλά και ως σχόλιο στον δυτικό πολιτισμό. (πηγή)

Είχα την ευτυχία, την τύχη, να έχω διαβάσει σχετικά πρόσφατα το βιβλίο κι ειλικρινά δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα μπορούσε να αποδοθεί στο θεατρικό σανίδι, κι ειδικά σε μορφή μονολόγου, ένα τέτοιο κείμενο μακροσκελές και με αμέτρητες εγκιβωτισμένες ιστορίες που η μια διαδέχεται την άλλη καθόλη την διάρκεια του μυθιστορήματος!! Για αυτό και κατά την γνώμη μου πρόκειται περί άθλου!! Δεν είναι εύκολη η παράσταση, ούτε σαν θέμα, ούτε σαν παίξιμο. Ισως δεν είναι και για όλους τους θεατές. Είναι για πιο μυημένους κι έμπειρους θεατρόφιλους αλλά και αναγνώστες, λόγω του βιβλίου.

Δύσκολη μα εξαιρετική παράσταση με έναν απίστευτο Φώτη Μακρή, έναν σεμνό άνθρωπο που σεβάστηκε τον συγγραφέα, το κείμενο και το κοινό!! Ενας μονόλογος όλος ψυχή!! Το θέατρο αν και μικρό, ήταν κατάμεστο!! Στα συν επίσης το ότι ακολούθησε γόνιμη συζήτηση περί των συμβολισμών του Κιβωτίου με τους συντελεστές της παράστασης και με καλεσμένο τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ιστορικό και πρόεδρο του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, Βασίλη Καρδάση. Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ και στο blog του θεατρικού, http://kivotio.tumblr.com/ 

Σας φιλώ με αγάπη κι ακολουθούν κι άλλες θεατροπροτάσεις άμεσα!! Α!! Και κινηματογραφικές προτάσεις!! 🙂

 

25 λέξεις, φωτό κι ολίγη από σανίδι!!

Πως λέμε ρόδα, τσάντα και κοπάνα;; Ε, κάτι τέτοιο ο τίτλος, λέμε τώρα!! Εντάξει όπως θα έχετε ήδη καταλάβει θα τα λέμε ελάχιστα για λίγο καιρό. Ή και για πολύ, θα δείξει. Δημιουργίες ανύπαρκτες, διάθεση οκ αλλά χρόνος;; Οποιος τον βρει να τον φέρει πίσω.. Οσο πιο συχνά μπορώ διαβάζω τις αναρτήσεις σας να μην χάνω εντελώς επαφή τουλάχιστον κι ευχαριστώ και πάλι όλους τους φίλους που ξεκλέβουν από τον πολύτιμο χρόνο τους να σεργιανίσουν στα λημέρια μου, είτε γραπτώς είτε τηλεφωνικώς!! 🙂 Και μια που λέω για γραπτώς, υπήρξαν κάποια θεματάκια με το mail μου πριν λίγες μέρες, όσοι φίλοι μου στείλατε mails και δεν πήρατε απάντηση, προσοχή δεν είμαι γαϊδούρα, απάντησα αλλά μίλαγα μόνη μου και το mail μου δεν σας έφτασε ποτέ!! Οπότε σφυρίξτε μου κλέφτικα κι εγώ θα καταλάβω και θα σας ξαναστείλω, ναι;;

Πάμε στα του τίτλου τώρα!! 25 λέξεις, από τα πιο αγαπημένα μου διαδικτυακά δρώμενα γιατί τρελαίνομαι για την μικρή φόρμα και την πρόκληση να γράψεις τόσο όσο!! Η Μαρία Νι μας χάρισε μια εκπληκτική φωτό για έμπνευση και όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα μάζεψε πολύ δυνατές συμμετοχές!! Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το ολιγόλεκτο που διακρίθηκε καθώς κι όλες τις συμμετοχές!! Συγχαρητήρια σε όλους και φυσικά στο νικητήριο  ολιγόλεκτο που έκλεψε τις εντυπώσεις!!

 

Να κάνουμε έρωτα, είπες, και το κλαδί έδειχνε την έξοδο από τον Παράδεισο.

 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή. Ευχαριστώ πολύ πολύ όλους τους φίλους για την ανάγνωση και προτίμηση στο ολιγόλεκτό μου καθώς και το Μαράκι μας για την ζεστή της φιλοξενία!!

Ενα ακόμα διαδικτυκό διαγωνισμό έφερε εις πέρας η Μαρία Νι, το Φωτογραφίζειν!! Αυτήν την φορά θέμα είχαμε ένα χειμωνιάτικο τοπίο. Χόρτασε το μάτι μας χιονάκι από τις συμμετοχές που είδαμε!! 🙂 Μπράβο σε όλες τις φωτό που μαζεύτηκαν και στην νικητήρια που διακρίθηκε πανηγυρικά!! Τις βλέπετε όλες εδώ!! Η δική μου συμμετοχή ήταν από μια επίσκεψή μου στην Φλώρινα, πριν λίγα χρόνια, λόγω σπουδών!! Οταν χιονίζει στην Φλώρινα , δεν χωράνε αστεία!! Εχω πετύχει χιόνι, ίσαμε το γόνατο και τίποτα δεν συγκρίνεται με την μυρωδιά από τζάκι σε όλη την πόλη!! Εδώ, μια παιδική χαρά έχει καλυφθεί ολόκληρη και σιγά μην μου ξέφευγε η στιγμή!! Τίτλος, χιόνι και χαρά!! Ευχαριστώ πολύ την Μαρία μας για την άψογη διοργάνωση!!

 

Το σανίδι δεν θα μπορούσε να ναι τίποτα άλλο εκτός από το θεατρικό φυσικά!! Σπεύστε να δείτε το έργο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, οι Σύντροφοι, στο θέατρο Τόπος Αλλού στην Κυψέλη!! Ενα ζευγάρι, δυο σύντροφοι όπως αυτοαποκαλούνται οι ήρωες, αγαπιούνται, μισιούνται, ανταγωνίζονται μέχρι τέλους ο ένας τον άλλον. Η σύγκρουση του αρσενικού με το θηλυκό σε μια ανελέητη μάχη που όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ: «Μην σας ενδιαφέρει ποιος νικάει στο τέλος. Επικεντρώστε την προσοχή σας στις τεχνικές των αντιπάλων, και στα μέσα που χρησιμοποιούν και κυρίως πως τα χρησιμοποιούν». Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ. Προσωπικά την ευχαριστήθηκα εις διπλούν!! 

Αυτά τα λίγα από μένα!! Να στε όλοι καλά, να προσέχετε με τόσες ιώσεις που κυκλοφορούν, εγώ ήδη κρεββατώθηκα, σιγά μην την γλύτωνα!! Φιλιά πολλά και καλά να περνάτε μανάρια!!

Όχι εγώ, Σάμιουελ Μπέκετ

Καλησπέρα φίλοι μου!! Εύχομαι να στε όλοι  καλά και να απολαμβάνετε αυτές τις μέρες τον γλυκό, σχεδόν ανοιξιάτικο ήλιο που μας κάνει για Γενάρη!!

Το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μου ανάρτησης είναι αντιγραφή, με τις απαιτούμενες παραπομπές φυσικά, από άρθρα που ξεψάχνισα στο διαδίκτυο κι αφορούν ένα ανυπέρβλητο (για μένα) θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ που θα θελα πολύ να παιχτεί για να το θαυμάσω κι από κοντά. Και το λέω αυτό γιατί το πέτυχα στο youtube και φυσικά εκστασιάστηκα οπότε έκανα και την απαιτούμενη έρευνα!!

Το έργο ονομάζεται Όχι εγώ ( Not I), κι η ιδιαιτερότητά του είναι ότι δεν εμφανίζεται κάποιος ηθοποιός στην σκηνή, αλλά πρωταγωνιστής είναι ένα στόμα γυναικείο σε μαύρο φόντο!!

Η Ελένη Γεωργίου έχει γράψει ένα εξαιρετικό άρθρο στο site http://koyinta.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2155&Itemid=189, σχετικά με το ύφος του Μπέκετ και το θεατρικό Όχι εγώ.  Η ίδια γράφει σε αποσπάσματα του άρθρου:

Χιλιάδες δοκίμια, σκέψεις, συζητήσεις, έχουν γίνει μέχρι σήμερα για τον Ιρλανδό απόφοιτο του Trinity College, S. Beckett.  Ο ίδιος ο Μπέκετ ποτέ δεν έπαψε να υπενθυμίζει ότι δεν έκρυβε τίποτα κάτω απ’ τα κείμενά του και δεν εννοούσε τίποτα περισσότερο από αυτό που έγραφε. Ο Βιττγκενστάιν είχε πει «τα πράγματα είναι αυτό που λέμε πως είναι». Το να πιστεύουμε πως είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε συνιστά ανοησία.

Ο Μπέκετ έχει συχνά θεωρηθεί ψυχρός φορμαλιστής που εκφράζεται με αφαιρετικά σχήματα. Ένας φίλος του συγγραφέα, ο ζωγράφος van Velde είχε πει: «Ο Μπέκετ δεν έγραφε ποτέ κάτι το οποίο δεν είχε ζήσει», εννοώντας φυσικά την εμπειρία σε πολύ βαθύ επίπεδο.
Όλο το συγγραφικό έργο του Μπέκετ έχει μια ροπή προς την ακινησία, τη σιωπή, την ανυπαρξία. Ο άνθρωπος παύει να λειτουργεί ως ύλη αλλά υπάρχει ως συνείδηση που μιλά εως ότου βουλιάξει στη σιωπή. Στον Μπέκετ η φθορά ξεκινά από το σώμα, ώστε το ον ως μη ύλη να είναι ελεύθερο πια να εκφραστεί, αλλά να εκφραστεί με ποιόν τρόπο; Με λέξεις;

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αντιληφθεί πλέον πόσο η σκέψη είναι δύσκολη και η γλώσσα εύκολη. Έχει εξοικειωθεί με την αδυναμία του να εκφραστεί. Η γλώσσα για τον άνθρωπο είναι η τελευταία στιγμή. Ονοματίζοντας τα πράγματα τα θανατώνει.
Την πορεία των ηρώων των αφηγηματικών έργων του Μπέκετ, που φθείρονται από βιβλίο σε βιβλίο (κυρίως της τριλογίας Μolloy, Malone meurt & L’innomable), ακολουθούν και θεατρικοί του ήρωες. Στη σιωπή οδηγείται ο συγγραφέας από την αντίληψή του ότι η τέχνη είναι η αποθέωση της μοναξιάς και της έλλειψης επικοινωνίας. Ο ίδιος ταλαντεύτηκε πολλές φορές ανάμεσα στην επιθυμία για σιωπή και στην ανάγκη της έκφρασης. Έτσι ο λόγος γι αυτόν είναι καθοριστικός.

Ο λόγος στον Μπέκετ χρησιμοποιείται σαν μια εσωτερική μουσική έξω από το χωροχρόνο αλλά πηγάζουσα από τη συνείδηση, απ΄ το βαθύτερο εγώ του ανθρώπου που δεν χρειάζεται κανένα τόπο, κανένα χώρο, καμιά κίνηση για να ειπωθεί και να υπάρξει. Η γλώσσα του είναι ελλειπτική όπως η σκέψη, με ένα ρυθμό και μια μουσικότητα που από μόνη της αποτελεί “κίνηση” .
Οι ήρωες του Μπέκετ φθείρονται από έργο σε έργο, χάνουν την ύλη τους και απομένουν μοναχικές συνειδήσεις που στροβιλίζονται στον άνεμο της αγωνίας και της ανυπαρξίας ώσπου και αυτές να φτάσουν στην ηρεμία της ακινησίας και της σιωπής. Στο έργο του παρουσιάζει μια αντιπαλότητα μεταξύ λόγου και κίνησης, αφού η επικέντρωση στη ροή της σκέψης περιορίζει το σώμα και την κίνηση επί σκηνής.

Ενώ στα πρώτα του έργα οι κινήσεις θυμίζουν τσίρκο, μιούζικ-χώλ, λάτσι και commedia dell’arte, σιγά-σιγά αδρανοποιούνται και περιορίζονται σε μικρές χειρονομίες, εκφράσεις και αντιδράσεις ώσπου να καταλήξουν στην πλήρη ακινησία. Αυτή η τάση για ακινησία και οι μονόλογοι του δημιουργούν ένα δεύτερο σκηνικό χώρο επί σκηνής, αυτόν του νοητικού χώρου του εγκεφάλου.
Η γλώσσα του εκφράζει τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, την αποτυχία της επικοινωνίας, την αδυναμία, την ασημαντότητα. Οι λέξεις δεν ονομάζουν, δεν εννοούν, δεν εκφράζουν, απλώς ηχούν ως ένα παιχνίδι, ως ένας τρόπος διασκέδασης, ως μοναδικός τρόπος διεξόδου και αυτές οι ίδιες οι λέξεις που δεν έχουν αντίκρισμα καταφέρνουν να γίνουν ποιητικές μέσα από αμφισημίες και έννοιες βαθιές.

Οι ήρωες του Μπέκετ μιλούν με ένα μοναδικό τρόπο. Με την ίδια ευκολία που χρησιμοποιούν την argo και χυδαίες εκφράσεις χρησιμοποιούν και ποιητικές και λυρικές εκφράσεις. Διαθέτουν γνώσεις λογοτεχνίας, μυθολογίας, θρησκείας, μιλούν με ύφος ρητορικό, με αντιθέσεις, παρηχήσεις, συνηχήσεις που κάνουν το λόγο “αντιστικτικό”.
Η γλώσσα, απελευθερωμένη από οποιουσδήποτε κανόνες γραφής, σύνταξης και ενοτήτων, αγγίζει τη λογική του ονείρου. Μοναδική κατορθωτή γραφή στα έργα του Μπέκετ είναι αυτή του σώματος, όπου και αυτό με τη σειρά του παραχωρεί τη θέση του στον ελλειπτικό λόγο που αναζητά την αρχέγονη έκφραση. Έτσι, οι λέξεις θρυμματίζονται, το σώμα διαβρώνεται και οι παύσεις βοούν και επαναλαμβάνονται.

Στο «ΟΧΙ ΕΓΩ» (1973) ο Μπέκετ αναιρεί το σώμα, το σκηνικό χώρο και το θεατρικό λόγο. Όταν ρωτήθηκε για τις πηγές του, παρέπεμψε τους ερευνητές στο μυθιστόρημά του «Ο ακατονόμαστος».
Το έργο εκτυλίσσεται σ’ ένα απόλυτο σκοτεινό χώρο. Ένα γυναικείο στόμα ξεπροβάλλει απ’ το μαύρο κενό και η δυσδιάκριτη φιγούρα του ακροατή στέκει στο πλάι. Το κείμενο που αρθρώνει το στόμα μιλά για μια γυναίκα Ιρλανδή, απομονωμένη, απελπισμένη που έχασε τις αισθήσεις της. Μόλις τις ανακτά αισθάνεται ότι ακούει ένα βόμβο που δεν είναι παρά οι λέξεις που βγαίνουν απ’ το στόμα της.
Μέσα από θραύσματα λέξεων επαναλαμβάνει το τραυματικό γεγονός που φορτίζει συγκινησιακά τη φωνή. Πράγμα που αποδεικνύεται από τις χειρονομίες συμπαράστασης του σιωπηλού ακροατή που είναι και οι μόνες που διακόπτουν την ακατάπαυτη ροή του λόγου. Η διήγηση γίνεται στο τρίτο πρόσωπο. Δεν είναι ξεκάθαρο αν το “αυτή” αναφέρεται σε κάποια τρίτη γυναίκα ή στο ίδιο το στόμα.

Στο «Όχι εγώ» έχουμε την απελευθέρωση του λόγου απ’ το υποκείμενο της εκφοράς του και τη συνολική ανατροπή του θεατρικού κώδικα. Η παρουσία του ακροατή είναι μόνο συμβολική και είναι η κλωστή η οποία μετά βίας κρατά το «Όχι εγώ», και μόνο με το σχήμα της λεκτικής ανταλλαγής, σ’ αυτό που λέμε θέατρο. Στην ανυπαρξία του δομημένου θεατρικού λόγου, της δράσης και του “εδώ και τώρα” του θεάτρου προστίθεται και η ανυπαρξία της κίνησης, ακόμα και της γκριμάτσας, και καταργείται η συνθήκη του θεάτρου, που είναι η παρουσία του ανθρώπινου σώματος.

Το ακίνητο, ανελεύθερο σώμα είναι δεμένο με τα δεσμά της αγάπης, της ανάγκης, της αγωνίας, της αμφισβήτησης, της άγνοιας. Η εγκατάλειψη του σώματος είναι πορεία προς τον βαθύτερο εαυτό. Μέσα στην ακινησία ξυπνά το όνειρο. Ο μπεκετικός λόγος, αδύναμος να συστήσει, να εννοήσει, να ονομάσει οτιδήποτε, μέσα απ’ αυτή την έκφραση ανημπόριας, η άρθρωση της μη σύστασης γίνεται σύσταση. Η ομιλία είναι αναπόφευκτη έστω και σαν ελευθερία αποδομημένου λόγου, κραυγής, επανάληψης, παιχνιδιού, έστω και σαν έκφραση πόνου. Οι ρυθμικές σιωπές είναι αυτές που ξαναδίνουν το λόγο και οι παύσεις αυτές που ξαναδίνουν την κίνηση.

 

Για τους φίλους που ενδιαφέρονται, το πρωτότυπο θεατρικό κείμενο βρίσκεται εδώ , στα αγγλικά, και εδώ σε μετάφραση ελληνική!! Ακολουθεί ένα βιντεάκι 15 λεπτών για όποιον θα ήθελε να παρακολουθήσει τον μίνι μονόλογο, στα αγγλικά, από την μούσα του Μπέκετ, την ηθοποιό Μπίλι Γουάιτλο (Billie Whitelaw), την οποία επέλεξε ο ίδιος για το θεατρικό του!! Εύχομαι να το απολαύσετε ή τουλάχιστον να σας φανεί ενδιαφέρον!! Σας φιλώ γλυκά!! 🙂

 

 

Θεατροπροτάσεις!!

Χρόνια σας πολλά φίλοι μου;; Τι κάνετε;; 🙂 Εύχομαι να περάσατε πολύ πολύ όμορφα τα Χριστούγεννα, να ξεκουραστήκατε και γενικά να είχατε ωραίες στιγμές με τους αγαπημένους σας!!

Λίγο πριν τελειώσει αυτή η χρονιά δεν μπορώ να παραλείψω να μην σας αναφέρω  τις θεατρότσαρκές μου στην πόλη!! Αν μπορούσα κάθε βδομάδα θα πήγαινα!!

Ξεκινώ από το θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, με έναν μονόλογο του Πάτρικ Ζίσκιντ, Το κοντραμπάσο! Η μοναξιά, ο έρωτας, η τέχνη , η μουσική, τα όνειρα, η ματαίωση όλα συνυπάρχουν σε αυτόν τον εκπληκτικό θεατρικό μονόλογο όπου ο πρωταγωνιστής, Βασίλης Ευταξόπουλος, υπηρετεί αξιοζήλευτα τον ρόλο του ερωτευμένου και μοναχικού κοντραμπασίστα!! Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ!! 

 

Επόμενη παράσταση που σας προτείνω, παίζεται στο θέατρο Αγγέλων Βήμα κι είναι Ο μικρός Έγιολφ του Ερρίκου Ίψεν!! Αν σας αρέσει ο συγγραφέας και τα ιψενικά μοτίβα που χρησιμοποιεί πάντα στα έργα του, θα σας αποζημιώσει η συγκεκριμένη παράσταση από την ομάδα Γέφυρα!! Μια πολύ έξυπνη κι ευρηματική σκηνοθεσία, με ενδιαφέρουσες και συγκινητικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς!! Πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω πως ανάμεσά τους είναι και μια ταλαντούχα φίλη blogger που γνώρισα πολύ πρόσφατα μέσω της κουκλοσυμπεθέρας μου, η ταλαντούχα Ειρήνη ή αλλιώς Η κουκουβάγια και το σόι της!! Το βλέμμα αυτής της κοπέλας παραστατικότατο κι άκρως διαπεραστικό!!

Η μόνη παρατήρηση που θα μπορούσα να κάνω για την παράσταση είναι η επιλογή της μουσικής η οποία μου φάνηκε αρκετές φορές ανεπίκαιρη αλλά και πάλι όλα είναι θέμα γούστου!!   Περισσότερες πληροφορίες για το έργο μπορείτε να δείτε εδώ!!   

 

Τέλος, κλείνω με μια παράσταση που είδα στην παιδική σκηνή του θεάτρου Κάππα, το διασκευασμένο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, Το μόνο ταξίδι της ζωής του!! Μια άμεση και απόλυτα κατανοητή παράσταση πολυθέαμα για τους μικρούς φίλους κι όχι μόνο!!  Στην σκηνή συνυπάρχουν μαζί με τους ηθοποιούς, η Αρετή Κετιμέ και μουσικοί με ζωντανά τραγούδια και παραδοσιακά όργανα όπως σαντούρι, ούτι, νέι, λαούτο, γκάιντα και άλλα, θέατρο σκιών με κούκλες, μάσκες από τον σκηνοθέτη και σκιοπαίχτη Ηλία Καρελλά!! Μια παράσταση που μαγεύει μικρούς και μεγάλους, σκορπίζει χαμόγελα και εν τέλει συγκινεί!! Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ!!

 

Σας φιλώ όλους και σε λίγες μέρες θα χουμε και τα γιορτινά ματς μουτς για την νέα χρονιά!! Να περνάτε όμορφα!!