Δωράκια κι αγορές

Καλησπέρα φίλοι μου!! 🙂 Εύχομαι να είστε καλά και να ξεκουράζεστε!! Την Παρασκεύη ο ταχυδρόμος με επισκέφτηκε δυο φορές και μου έφερε δυο φακέλους με δωράκια !! Το ένα ήταν από τον μυστικό μου Αγιοβασιλάκο που θα χει αύριο την τιμητική του γι αυτό stay tuned!!

Ο δεύτερος φάκελος ήταν από την Μαρία Νι που διατηρεί τα blogs Το κείμενο και Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά!! Το δώρο που μου έστειλε το Μαράκι μας ήταν για την διάκριση στο δρώμενο 25 λέξεις, που διοργανώνει στο Κείμενο!! Ενα πανέμορφο χριστουγεννιάτικο στολίδι που ήδη έχει στολίσει την γωνιά μου, μια παιχνιδιάρικη κάρτα με ζεστές ευχές κι ένα εκπληκτικό κόμιξ, Το τεράστιο εγώ του κυρίου Μο , από τον Γιάννη Αντωνόπουλο!! Σε ευχαριστώ ολόψυχα Μαράκι μου για το τρυφερό σου δώρο και τα δημιουργικά δρώμενα που σκαρώνεις για να μας κρατάς σε εγρήγορση!! ❤

Επίσης να μην ξεχάσω να αναφέρω, που το χω ήδη ξεχάσει βασικά, ότι πριν λίγο καιρό η Μαρία ανέρτησε ένα ποίημά μου στο blog της, στο δρώμενο, Η στιγμή σας με ένα ποίημα, και την ευχαριστώ πολύ πολύ για την φιλοξενία καθώς κι εσάς για τα καλά σας λόγια!! Η Ευριδίκη σας περιμένει αν δεν την έχετε διαβάσει ήδη!!

 

 

 

Συνεχίζοντας με δωράκια από τους διαδικτυακούς μου φίλους, πριν λίγες μέρες έφτασε στο mail μου μια κοπέλα σκέτη ζωγραφιά!! Συγκεκριμένα ένα σκίτσο μοναδικό από το φανταστικό μας κορίτσι που ακούει στο όνομα Χριστίνα!! Δεν είναι πανέμορφο το σκίτσο;;; Ζηλεύω που δεν μπορώ να ζωγραφίσω Χριστινιώ μου!!! ❤ Σε ευχαριστώ τόσο πολύ!! 

 

Κι αν νομίζετε ότι τέλειωσαν τα διαδικτυακά κεράσματα είστε γελασμένοι!! Για κάντε και μια βολτούλα προς τα εδώ!! Θα διαβάσετε μια αποκλειστική συνέντευξη σε παγκόσμια πρώτη, μιας πασίγνωστης blogger, γκουχ γκουχ, οκ είπα να κάνω μια πλακίτσα!! 🙂 Οποιος δεν γέλασε δεν έχει χιούμορ!! Το λοιπόν, θα διαβάσετε ένα αφιέρωμα στην μυστική Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή μας, μια ιδέα της Αλεξάνδρας μας που την ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ για την σκέψη της και την φιλοξενία της στο Χριστουγεννιάτικο τεύχος του περιοδικού της, woman’s magazine!! Αλεξανδρουλίνι μου!!! ❤ πολύ!! 

Ο τίτλος λέει κάτι και για αγορές!! Αν δεν έχετε πάει ακόμα στο bazaar που διοργανώνει το ξεblogαρισμα, σπεύστε γιατί σήμερα είναι η τελευταία μέρα!! Με το που κατεβαίνουμε από το σταθμό Θησείο, Ερμού 134, στο κτίριο του συλλόγου Ελλήνων αρχαιολόγων, βοηθάμε έμπρακτα με τις αγορές μας για την ενίσχυση των παιδιών έως 3 ετών που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους και των άπορων κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας. Φέτος εξ αιτίας των έκτακτων συνθηκών μέρος των εσόδων θα δοθεί σε τρέχουσες ανάγκες των προσφύγων.

Θα βρείτε χριστουγεννιάτικα χειροποίητα στολίδια,  «πατροπαράδοτα» τσίπουρα και ρακόμελα, σπιτικές μαρμελάδες, γλυκά και κουλουράκια, λικέρ, πολλούς τίτλους βιβλίων από δεύτερο χέρι σε τιμές από 0,50 έως 5 ευρώ, μεταχειρισμένα είδη όπως ρούχα με 2 ευρώ, είδη διακόσμησης, κοσμήματα και πολλά άλλα.

Τα πραγματάκια που αγόρασα είναι όλα χειροποίητα, έμπνευση και δημιουργία της αγαπημένης μου Νικολίτσας!!! Μια ψυχούλα όλο δόσιμο και αγάπη!! ❤

 

 

Τι, θέλετε κι άλλα;; Από αύριο είπαμε, συντονιστείτε για να υποδεχτούμε μαζί τον μυστικό μου αγιοβασιλάκο!! Φιλιά πολλά σε όλους και καλή μας βδομάδα!! 🙂

Advertisement

Το φεγγάρι, Δημήτρης Π. Παπαδίτσας (Η στιγμή σου σε ένα ποίημα)

 

Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά
Στις μύτες των ποδιών μου
Πήρα όλα τα οστά μας
Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ
Στο φεγγάρι

Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι
Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο
Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν
Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους
Θα επαναληφθεί κι εδώ
Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα
Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο
Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει
Θα το ‘χουμε στα χέρια μας
Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί
Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη
Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι

Και κάτι άλλο
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό
Πες τους ένα ψέμα:
Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι
Αυτό που είναι στον ουρανό.

Μουσικό χαλί: Good Bye Lenin! Soundtrack-Summer 78′ 

 

Ο Δ. Π. Παπαδίτσας (Σάμος, 1922 – Αθήνα, 1987) ήταν Έλληνας ιατρός και ποιητής. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ (1958), μετεκπαιδεύτηκε στο Μόναχο και εργάστηκε ως Ορθοπεδικός. Με μόνο κριτήριο τον τόπο γέννησης, ανθολογείται από τον Ηλία Σιμόπουλο στην «Αιγαιοπελαγίτικη ποιητική ανθολογία» ανάμεσα σε άλλους που η ποίησή τους διαπνέεται, όπως αναφέρει, από το μεσογειακό φως και το ειδυλλιακό και γραφικό τοπίο των νησιών.

Οι μελετητές της ποίησης τον κατατάσσουν στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Διαβάζοντας το λόγο του Παπαδίτσα, είτε ποιητικό είτε δοκιμιακό, πρέπει να επιτρέψουμε στο σώμα μας να λειτουργήσει ως αντηχείο. «Η ποίησή του», αναφέρει η Ελένη Λαδιά, «μαγεύει παράξενα με τη γλωσσοπλαστική της δύναμη και τη θαυματουργή ηχητική της, που είναι ανεξάρτητη, εν πολλοίς, από την κατανόηση ή όχι του περιεχομένου». Ο «επουράνιος αυτός αντίλαλος», διαφαίνεται νωρίς και μας προϊδεάζει για «μια ποίηση που γυρεύει το ίδιο της το βάθος και πάσχει ανιχνεύουσα να απεικονίσει την ουσία της φύσης στην αιώνια ροή της», μια ποίηση που δεν μπορεί να «υπακούσει σε πρότυπα και καλλιτεχνικούς κανόνες».

Ο Παπαδίτσας γράφει για την ποίηση στο «Ως δι’ εσόπτρου»: «Η ποίηση είναι η αυθεντικότερη γλώσσα, δηλαδή νηπιακή γλώσσα, όπου το πράγμα, η έκφρασή του, η ονομασία του, η περιγραφή του, ο ήχος του, η μνημιακή του ανάκληση, όλα μαζί είναι ένα. (μνημιακή ανάκληση: μια ολόκληρη διαδικασία για να ξαναμπούμε στον εαυτό μας που γνωρίζει ).

Κάθε ποιητής μιλάει σαν νήπιο, δηλαδή ακατανόητα για κείνους που έχουν ξεχάσει την πρώτη τους, την πιο αληθινή γλώσσα».

Στο δοκίμιό του «Σκέψεις για τη γλώσσα και τη γλώσσα μου» ο Παπαδίτσας, σχεδόν αξιωματικά, αναφέρει: «Ένας ποιητής, ό,τι έχει να πει το λέει με την ποίησή του. Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν το λέει αλλά το δείχνει. Η ποιητική γλώσσα είναι συγχρόνως νόηση, εικόνα, ψυχικός αναπαλμός, αυτόματη αντίληψη, αισθητηριακή ή αισθητική ανάπλαση του γεγονότος, παρών χρόνος διαστελλόμενος ή συστελλόμενος μέσα σε μια διάρκεια χωρίς πέρατα». (αποσπασματικά από την πηγή)

 

 

 

 

 

 

Η ανάρτηση συμμετέχει στην εβδομαδιαία στήλη Η στιγμή σου σε ένα ποίημα, μια ιδέα της Μαρίας Νι!!

Γαλάζια Κόρινθος, Βασίλης Στεριάδης – Η στιγμή σου σε ένα ποίημα

(nude Emilio Sommariva, 1941)

 

 

Ουρανός

 
ο οποίος ουρανός να πάη να φέξη.

 
Το μεγάλο λαχείο «σιγουριά της ανοίξεως»
εν τω μεταξύ η νύφη η παντοτινή
με τα γαλάζια μυρμήγκια στην τσάντα της.

 
Λευκό-κίτρινο χρήμα του Μαϊου
και του Πανεπιστημίου.
Να ήταν μπύρα ή να ήταν νύχτα.

 
Αχτύπητη μπόρα

 
με τα ψώνια

 
με την κυλότα.

 
Η επαρχία με ψώνια τρουακάρ
και το αρχιψώνιο τη Μαρία για σταρ.
Η επαρχία μασάει τον Ρενέ Σαρ.

 
Θα πρέπει να έχω θαφτή
ή σχεδόν να έχω παντρευτή
μαζί με όλα τα βουτηρωμένα και τα φωτεινά
όπως κατέρχονται από τον ουρανό.

 
Ο Μιχαήλ και οι άγγελοι
η μαστίχα της νύχτας.
Το αμάξι μου ή ένα λουλακί σχολείο
το καπέλο μου ή ένας άγριος πυρετός
μέσα στα ελληνικά χόρτα.

 

 

Σε ποιό οροπέδιο πατάω;
Της Αγίας Παναγίας των αγγέλων;

Τίνος είναι το τραγούδι
ο αδέσποτος σκύλος;

Πληγή ζώσα που πέθανε
κακιά και πονηρή.

Από το ποίημα γαλάζια Κόρινθος
μέχρι το ποίημα Λουλού.

Λουλού, τα μάτια σου τέσσερα.

Λουλού, το γαλάζιο μου κέρατο.
Τα άντερά μας, Λουλού
το παντελόνι σου έγκυος.

Τα όνειρά σου γεμάτα κοτόπουλα.

Τα χαλασμένα σου φώτα στο δρόμο του κερατά.

Λουλού, είμαι νούμερο. Μην τα βάζης μαζί μου
που πήγα στο διάβολο.

Κράτα τα πόδια σου κλειστά, Λουλού.

 

Μουσικό χαλί: Στου πόθου τα σκεπάσματα- Ψαραντώνης/ Χαϊνηδες

 

Ο Βασίλης Στεριάδης (1947-2003), ήταν ποιητής και κριτικός. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιταλικά στο Universita per Stranieri στην Περούτζια της Ιταλίας. Εργάστηκε ως δικηγόρος μέχρι το 2002. Για δύο χρόνια (1974-75) υπήρξε σύμβουλος Γραμμάτων στην ετήσια έκδοση «Χρονικό».

Από το 1969 συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά  και από το 1976 μέχρι το 1984 έγραφε άρθρα και κριτικές βιβλίων στην  Καθημερινή. Επινόησε τον λογοτεχνικό όρο Γενιά του ’70, ιδιαίτερα προς το τέλος της χούντας και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Στη Νέα Ιωνία δημιουργήθηκε το Ίδρυμα «ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΕΡΙΑ∆ΗΣ». Πρόσφατα με την απόφαση 154 της 9ης Μαΐου 2011, μια πλατεία του Δήμου Νέας Ιωνίας κοντά στο σπίτι του ποιητή, πήρε το όνομα του «Πλατεία Βασίλη Στεριάδη». (πηγή)

Υπήρξε πειραματικός ποιητής και στα κείμενά του κυριαρχούσε η αφαίρεση κι η ελλειπτικότητα. Περισσότερες πληροφορίες και ποιήματά του μπορείτε να βρείτε εδώ κι εδώ κι εδώ.

 

 

Η ανάρτηση συμμετέχει στην εβδομαδιαία στήλη η στιγμή σου σε ένα ποίημα, μια ιδέα της Μαρίας!!

 

Τώρα, αν δίδασκες δημιουργική γραφή, με ρώτησε, τι θα τους έλεγες;-Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι (Η στιγμή σου σε ένα ποίημα)

θα τους έλεγα ζήστε έναν δυστυχισμένο έρωτα,
να’χεται αιμορροίδες, χαλασμένα δόντια
και να πίνετε φτηνό κρασί,
να αποφεύγεται την όπερα το σκάκι και το γκολφ,
να αλλάζετε την θέση του κρεβατιού σας από
τοίχο σε τοίχο, και ύστερα θα τους έλεγα ζήστε
άλλον ένα δυστυχισμένο έρωτα και να μην χρησιμοποιείτε
ποτέ στη γραφομηχανή μεταξωτή κορδέλα,
να αποφεύγετε τα οικογενειακά πικνικ
ή να φωτογραφίζεστε σε κήπους με τριαντάφυλλα`
να διαβάζετε Χέμινγουεη μονάχα μια φορά,
να προσπεράσετε τον Φόκνερ
να αγνοήσετε τον Γκόγκολ
να χαζέψετε φωτογραφίες της Γερτρούδης Στάιν
και να διαβάσετε Σέργουντ Άντερσον στο κρεβάτι
τρώγοντας μπισκότα Ριτζ,
να συνειδητοποιήσετε πως όσοι μιλούν για
σεξουαλική απελευθέρωση είναι πιο φοβισμένοι
απο ‘σας.
να ακούσετε τον Ε.Πάουερ Μπιγκς να παίζει όργανο
στο ραδιόφωνο καθώς θα στρίβει τσιγάρα με καπνό
Μπουλ Ντέρχαμ στο σκοτάδι
σε μια παράξενη πόλη
χωρίς να’χετε λεφτά την επόμενη μέρα για το νοίκι
έχοντας παρατήσει φίλους,
δουλειές και συγγενείς.
ποτέ να μην θεωρήσετε τους εαυτούς σας ανώτερους
ή και δίκαιους και ποτέ
να μην προσπαθήσετε να γίνετε.
να ζήσετε άλλον έναν δυστυχισμένο έρωτα.
να χαζέψετε την μύγα πάνω στην καλοκαιρινή κουρτίνα.
να μην προσπαθήσετε ποτέ να πετύχετε.
να μην παίζετε μπιλιάρδο.
να εξοργίζεστε με το δίκιο σας όταν βρίσκετε
το ένα λάστιχο στο αυτοκινητό σας.
να παίρνετε βιταμίνες μα να μην σηκώνετε βάρη ή
να κάνετε τζόκινγκ.

ύστερα μετά απ’ όλα αυτά
αντιστρέψτε την διαδικασία.
ζήστε έναν ευτυχισμένο έρωτα.
και αυτό που ίσως μάθετε
είναι πως κανείς δεν γνωρίζει τίποτα-
ούτε το Κράτος, ούτε τα ποντίκια
ούτε το λάστιχο για πότισμα
ούτε ο Πολικός Αστέρας.
και αν ποτέ με συλλάβετε
να διδάσκω δημιουργική γραφή
και μου διαβάσετε αυτό σαν απάντηση
θα σας βάλω άριστα
όντας σύμφωνος
και για το βάζο με τα τουρσιά.

(μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς, εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 2007)

Μουσικό χαλί: Melodious hard rock backing track in Em

Περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του αιρετικού και λατρεμένου πορνόγερου Charles Bukowski, καθώς και ποιήματά του ,μπορείτε να βρείτε εδώ! 

 

 

Η ανάρτηση συμμετέχει στην εβδομαδιαία στήλη η στιγμή σου σε ένα ποίημα, μια ιδέα της Μαρίας!!

Υπόδειγμα πτήσεως, Νίκος Εγγονόπουλος- Η στιγμή σου σε ένα ποίημα

(a detail from Raphael’s Fornarina)

 

μια γυναίκα ξεγυμνώνεται
μέσα σ’ ένα θόρυβο
από κροταλίες
και σπέρνει τα μάτια της
και σπέρνει τα βυζιά της
κάνει τις μανάδες να κλαίν
κάνει τ’ άλογα να χλιμιντρούν
σταματά τα ρολόγια
νεκρώνει τους ουρανούς
σέρνει τα βίντσια του κορσέ της
βάφει μεταφυσικά τη λειψανοθήκη του ωραίου πυγμάχου
ορκίζεται στην απώλεια του έρωτος

και η αύριον;

τίποτε: δεν υπάρχει νύχτα χωρίς τα χαλάζια της

 

Μουσικό χαλί: The way home

 

 

Η ανάρτηση συμμετέχει στην εβδομαδιαία στήλη η στιγμή σου σε ένα ποίημα, μια ιδέα της Μαρίας!!

 

Το είδος της, Αν Σέξτον – Η στιγμή σου σε ένα ποίημα

                                                                          ( In restless dreams, by agehachou)

 

Βγήκα, δαιμονισμένη μάγισσα,
στοιχειώνοντας τον μαύρο αέρα, πιο τολμηρή τη νύχτα
Πετώ πάνω από σπίτια φτωχικά, σκέφτομαι το κακό,
πάω από φως σε φως.
Πλάσμα μοναχικό, δωδεκαδάχτυλο, τρελό.
Μια τέτοια γυναίκα δεν είναι ακριβώς γυναίκα.
Έχω υπάρξει ον του είδους της.

Βρήκα τις ζεστές σπηλιές στο δάσος,
τις γέμισα με κατσαρολικά, κουζινομάχαιρα και ράφια,
ντουλάπια και μεταξωτά, αμέτρητα αγαθά.
Μαγείρευα για τα σκουλήκια και τα ξωτικά.
Γκρίνιαζα, έβαζα τα πάντα πάλι σε σειρά.
Μια τέτοια γυναίκα την παρεξηγούν.
Έχω υπάρξει ον του είδους της.

Ανέβηκα στην άμαξά σου, οδηγέ,
κούνησα τα γυμνά μου μπράτσα στα χωριά που προσπερνούσα,
έμαθα όλες τις λαμπρές, ύστατες διαδρομές,
επέζησα εκεί που οι φλόγες σου ακόμα γλύφουν τον μηρό μου,
εκεί όπου περνούν οι ρόδες σου κι ακόμα σπάνε τα πλευρά μου.
Μια τέτοια γυναίκα δεν ντρέπεται να πεθάνει.
Έχω υπάρξει ον του είδους της.

(μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου)

 

Μουσικό χαλί: The last trip, breathtakingbeats, hip hop banger

 

Η Anne Sexton (1928-1974), υπήρξε Αμερικανίδα ποιήτρια. Υπέφερε σχεδόν όλη της την ζωή από κατάθλιψη, κρίσεις πανικού κι αυτοκτονικές τάσεις. Μέχρι τα 30 της σχεδόν, υπήρξε τυπική μεσοαστική νοικοκυρά, σύζυγος και μητέρα ώσπου μετά από έναν νευρικό κλονισμό κι απόπειρα αυτοκτονίας, ο ψυχίατρός της την συμβούλευσε εκτός των άλλων, να παρακολουθήσει σεμινάρια γραφής και να διοχετεύσει την φόρτισή της  στα ποιήματα. Κάπου εκεί αρχίζει η περιπέτεια της γραφής, η γνωριμία με γνωστούς ποιητές της εποχής όπως η Σύλβια Πλαθ, που έμελλε να συζητούν και περί ζωής και περί θανάτου. Η ίδια έσκαψε μέσα της κι ήταν από τις πρώτες γυναίκες ποιήτριες που μιλήσαν ανοιχτά για θέματα ταμπού όπως η εγκυμοσύνη, η εμμηνόπαυση, ο αυνανισμός, η έκτρωση, οι εξωσυζυγικές σχέσεις, η μείωση της ερωτικής επιθυμίας στο γάμο, η αυτοκτονία. Υπήρξε εκπρόσωπος της εξομολογητικής ποίησης.  Δυστυχώς οι βραβεύσεις, οι διδακτορικοί τίτλοι, η απήχηση, η ομορφιά κι η προσωπικότητά της που αιχμαλώτιζε το κοινό δεν στάθηκαν ικανά να την αποτρέψουν από τους εσωτερικούς της δαίμονες. Μετά από μια επιτυχημένη δημόσια ανάγνωση κι ένα πανεπιστημιακό μάθημα που δίδασκε, όταν έφτασε σπίτι της, φόρεσε τα κοσμήματά της, πήρε ένα ποτήρι βότκα και μπήκε στο αμάξι της που είχε στο γκαράζ. Ήταν 45. Δεν άφησε σημείωμα. (πηγές εδώ κι εδώ).

Αγαπημένη της καφκική φράση: Κάθε βιβλίο πρέπει να λειτουργεί σαν τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα μέσα μας.

         

 

 

 

 

 

 

 

 

Βιβλία της μεταφρασμένα κυκλοφορούν και στην Ελλάδα καθώς και στο διαδίκτυο μια μεταφράστριά της διατηρεί (διατηρούσε) ιστολόγιο με ποιήματά της, http://theannesextonblog.blogspot.gr/

Η ανάρτηση συμμετέχει στην εβδομαδιαία στήλη η στιγμή σου σε ένα ποίημα, μια ιδέα της Μαρίας!!

Ο σωτήρας, Μίλτος Σαχτούρης – Η στιγμή σου σε ένα ποίημα

 

 

 

 

                                                                (φωτό από το διαδίκτυο)

 

 

                                                   Ὁ σωτήρας

Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου
τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου
δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες
δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι

Μὲ τὰ γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στὰ βρώμια αὐτὰ νερὰ
μὲ τὴ γυμνὴ καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι γιὰ μένα)
ἕνα γαλανὸ παράθυρο
πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ
δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς
δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου
γιὰ τὸν ἄρρωστο ἀναγνώστη

Ἀφοῦ κάθε δωμάτιο εἶναι καὶ μιὰ ἀνοιχτὴ πληγὴ
πῶς νὰ κατέβω πάλι σκάλες ποὺ θρυμματίζονται
ἀνάμεσα ἀπ᾿ τὸ βοῦρκο πάλι καὶ τ᾿ ἄγρια σκυλιὰ
νὰ φέρω φάρμακα καὶ ρόδινες γάζες
κι ἂν βρῶ τὸ φαρμακεῖο κλειστὸ
κι ἂν βρῶ πεθαμένο τὸ φαρμακοποιὸ
κι ἂν βρῶ τῇ γυμνὴ καρδιά μου στὴ βιτρίνα τοῦ φαρμακείου

Ὄχι ὄχι τέλειωσε δὲν ὑπάρχει σωτηρία

Θὰ μείνουν τὰ δωμάτια ὅπως εἶναι
μὲ τὸν ἄνεμο καὶ τὰ καλάμια του
μὲ τὰ συντρίμια τῶν γυάλινων προσώπων ποὺ βογγᾶνε
μὲ τὴν ἄχρωμη αἱμορραγία τους
μὲ χέρια πορσελάνης ποὺ ἁπλώνονται σὲ μένα
μὲ τὴν ἀσυχώρετη λησμονιὰ

Ξέχασαν τὰ δικά μου σάρκινα χέρια ποὺ κόπηκαν
τὴν ὥρα ποὺ μετροῦσα τὴν ἀγωνία τους

Μίλτος Σαχτούρης, συλλογή Η λησμονημένη, 1945

 

 

Μουσικό χαλί : Her /Ost , Night Talking

 

 

Δεν θα μπορούσα να μην συμμετέχω σε αυτήν την εκπληκτική ιδέα της Μαρίας που δανείστηκε την έμπνευση από τον Μελωδία fm!!! Η στιγμή σου σε ένα ποίημα!! Επισκεφτείτε την Μαρία να διαβάσετε και τις συμμετοχές των φίλων bloggers!! Η στήλη θα είναι εβδομαδιαία!!! Να σαι καλά Μαράκι!!!

 

Το ποίημα αυτό είναι μαζί με αρκετά ακόμα του ποιητή από τα πιο αγαπημένα μου !! Λατρεμένος Σαχτούρης μου!! Της ζωής μου ο ποιητής!! ❤

 

Γιάννης Αγγελάκας, 2 ποιήματα (Η στιγμή σου σε ένα ποίημα)

Μπαλομένες απόχες

Θα ‘ρθουν καιροί
Που ακόμη και τα βαλσαμωμένα πουλιά
Θα ανοίξουν
Τις φτερούγες τους
Και θα αποχωρήσουν περήφανα
από τις βιτρίνες μας.
Και εμείς
Οι δήθεν ζωντανοί και παντοδύναμοι
Πιο ηττημένοι από ποτέ
Θα τα κυνηγάμε ασθμαίνοντας
Και θα ανεμίζουν στον αέρα
Ανήμπορες
Οι μπαλωμένες μας απόχες

Από τη συλλογή Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε; (1999)

 

 

Η Αυτοκρατορία των Ανάπηρων

Κοιτάζομαι προσεχτικά στον καθρέφτη.
Ένα μεταλλικό πολύχρωμο ελατήριο
στη θέση της γλώσσας
μπαινοβγαίνει ρυθμικά μέσα-έξω στο στόμα μου.
Όσο το παρατηρώ τόσο ομορφότερο μου φαίνεται
διαλύοντας και τις τελευταίες υποψίες μου.
Θεέ μου εκείνο το σαρκώδες τερατούργημα που μου χάρισες
ναι και καλά γλώσσα
το ξεφορτώθηκα.
Όταν δεν το χρειάζεται κανείς καλύτερα να το κόβει.
Στην αρχή σού φαίνεται άβολο
αλλ’ όμως σαν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη
χίλιες φορές πιο όμορφος πιο ελαφρύς
αποζημιώνεσαι για τα καλά.
Περνάω όλες σχεδόν τις ελεύθερες ώρες μου μπροστά στον καθρέφτη.
Κοιτάζοντας κάθε καινούργιο μου εξάρτημα
το διασκεδάζω μέχρι να εξαντληθώ πραγματικά.
Τα μάτια μου αναβοσβήνουν χρώματα
με τα πρωτότυπα εσωτερικά τους φωτοκύτταρα.
Δεν δακρύζουν πια
έχε για αποκρουστικό πρώην βάσανο.
Με τους ακουστικούς ηλεκτρονικούς ρυθμιστές μου
τ’ απογεύματα
ανεβάζω την ένταση όλων αυτών των χαρούμενων ήχων
που στέλνουν στ’ αυτιά μου
οι γλυκόγκριζοι καμπούρηδες απ’ το δρόμο
καθώς βολτάρουν με τ’ ανοξείδωτα κουρδιστά ποδαράκια τους
ανοιγοκλείνοντας μαγνητικά βλέφαρα
τιτιβίζοντας σα σεληνιακά πτηνά με τα γλωσσικά τους ελατήρια.
Δεν μπορώ να το κρύψω.
Νοιώθω την τέλεια έξαψη τού να μη μπορώ να ‘μαι πια δυστυχισμένος.
Ζω σε μια γλυκιά πατρίδα.
Ζω στην Αυτοκρατορία των Ανάπηρων.

Από τη συλλογή Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι (1995)

 

Μουσικό χαλί Πέτρα βουβή-Ψαραντώνης

 

Η ανάρτηση συμμετέχει στην ιδέα της Μαρίας Νι, Η στιγμή σου σε ένα ποίημα