Πες μου, α, πες μου, λοιπόν, πού πήγε όλη εκείνη η άνοιξη, τα χωρατά των σπουργιτιών, σγουρά γέλια των θάμνων, οι παπαρούνες σα γλυκά κόκκινα στόματα, ρυάκια μου ασυλλόγιστα, πού πάτε; Σαν ένας γρύλλος που ξεχάστηκε στη μέρα το ξύλινο μαγγανοπήγαδο μακριά, πλάι στο πηγάδι ο παπούς παίζοντας την κιθάρα του, «μακριά, σα θα φύγω, μάνα, στην ξενιτιά» (Τάσος Λειβαδίτης, Καντάτα «αυτός με την Παλόμα»)
Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα, μισή όνειρο. Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω στεφανωμένη με άνθη κερασιάς. Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα. ( Χρίστος Λάσκαρης, «Διαβάζοντας ένα ποίημα»)
Αυτή η θηλυκιά εποχή στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά κι’ ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται κι’ ύστερα σβήνουν στο διάδρομο· ανάβουνε το φως της σκάλας μα δεν ακούγεται κανείς. (Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Επικίνδυνη ηλικία»)
Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη ατέλειωτα μένουν. Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη, φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου. Γι’ αυτό αναγκάζομαι κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη με μια εποχή φθινοπώρου ν’ αποτελειώνω. (Κική Δημουλά, «Ασυμβίβαστα»)
Και πώς τα μωβ ανυπόθετα σκαρφαλώνουν στο παράθυρο και τα νύχια τους φυτρώνουν κιόλα στα μάτια σου. Γοερά εξαντλούνται οι πράξεις σαν χαλασμένες· ενώ στρογγυλεμένο φως διεγείρει τα δέντρα. Όλο αυτό σε μαύρο και λίγη ψύχρα. Δίνεις την εικόνα στο καλύτερο τίποτα και ξαπλώνεις. Σκόρπιος. Φεύγοντας από παντού. (Μαρία Λαϊνά, «Άνοιξη»)
Φοβάμαι Τώρα την άνοιξη κυλάνε κάτι λέξεις μέσα μου Γίνονται δέντρα της καταγωγής μου Φοβάμαι Τώρα την άνοιξη κρατώ τα ίχνη των αριθμών Όπως στις παιδικές ιστορίες Τα μάτια των αγωνιστών δεν ξεψυχούν Βυθίζονται σε κόκκινα παραμύθια (Κώστας Γουλιάμος, «Φοβάμαι»)
απροετοίμαστη κι η άνοιξη, σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται
σαστίζει και σωπαίνει κάτω απ’ τα λίγα της δέντρα– δε ρωτάει. (Γιάννης Ρίτσος, «Οδηγός ασανσέρ»)
