Καλό Σεπτέμβρη με πρό(σ)κληση

Καλό μήνα θα ευχηθώ φίλοι μου να έχουμε από αύριο. Καλό μας Σεπτέμβρη. Ακόμα είναι νωρίς για μένα να ευχηθώ καλό φθινόπωρο, ευτυχώς στην χώρα μας το καλοκαιράκι κρατά κι ένα – δυο μήνες παραπάνω. Οπότε με το καλό κι ας σταματήσουν οι καύσωνες παρακαλώ! 🙂

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφερθεί σε μια νέα πρό(σ)κληση που είχα υπόψην. Τίποτα το ιδιαίτερο, όπως συνηθίζω πάντα να λέω, τίποτα το πρωτότυπο, απλά ανάγκη για δημιουργία. Η σκέψη μου λοιπόν ήταν να συνδυάσω την φράση μιας αγαπημένης μου συγγραφέας με ένα θέμα που γενικά το αγαπώ. Η φράση είναι της  Sidonie-Gabrielle Colette: When she raises her eyelids it’s as if she were taking off all her clothes / Κολέτ: Όταν σηκώνει τα βλέφαρά της, είναι σαν να βγάζει όλα της τα ρούχα.

Θέμα, να γραφτούν κείμενα για το γυμνό. Κι επειδή πολλοί φίλοι είναι και ταλέντα στην ζωγραφική, με μεγάλη μου χαρά όποιος επιθυμεί ευχαρίστως συμμετέχει και με ένα ζωγραφικό πίνακα από τα χεράκια του!! Όπως θέλετε, όσο εκτεθειμένο ή καλυμμένο το εμπνευστείτε το γυμνό.

Τίτλος λοιπόν της πρό(σ)κλησης: Nude. Εσείς όποτε έχετε έτοιμη την ανάρτηση, την κάνετε στο blog σας,με ενημερώνετε κι εγώ παραπέμπω για να θαυμάσουν κι άλλοι τις δημιουργίες σας! Ψάχνοντας στο διαδίκτυο μια εικόνα για να  συνοδεύσει την πρό(σ)κληση, λάτρεψα δυο κι έτσι μου ήταν αδύνατον να διαλέξω. Οπότε σκέφτηκα να τις έχω και τις δυο και να επιλέξετε ποια σας αρέσει περισσότερο για το δικό σας κείμενο.

 

 

            

 

 

 

 

 

 

Όπως και στην προηγούμενη πρό(σ)κληση, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει διορία. Όποιος θέλει να γράψει, όποτε θέλει να γράψει. Απλά αφήνει εδώ σχόλιο για να γνωρίζουμε όλοι τα ιστολόγια που θα συμμετέχουν. Δεν γνωρίζω τι απήχηση θα χει το θέμα κι αν είναι αρεστό όμως σας ευχαριστώ ούτως η άλλως.  🙂

Κλείνοντας την ανάρτηση θέλω κι έχω την ανάγκη να ευχηθώ να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να κάνουμε όνειρα και να βρίσκουμε σωστούς δρόμους για να ευδοκιμήσουν. Σας φιλώ σεφεριάζοντας!! ❤ Καλό μήνα και καλή βδομάδα σε όλους!

 

«Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί και το μάτι μαραίνεται που θα

τους αντικρίσει 

και δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρέπει να γίνεις σαν την πέτρα όταν γυρεύεις

τη συναναστροφή τους

κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές

των ανέμων

γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του

ανθρώπου».

Γιώργος Σεφέρης, απόσπασμα από το ποίημα Les anges sont blancs