Μνήσθητι

 

Φόρο τιμής
ένα λεπτό σιγής
ο θάνατος απαιτεί.

Μα εσύ Περσεφόνη σ’ εξάμηνη σιωπή
το δήμιό σου έχεις για εραστή.
Δανεικές οι λέξεις σαν όλα έχουν ειπωθεί,
δεν γυρεύεις στ’ αλήθεια απ’τον Άδη διαφυγή.

Αθόρυβα σαν πέσει μαύρο το φόρεμα απ το κορμί
η μήτρα σου μουτζούρα θα στάξει πηχτή
και πάνω στο χώμα ζωή θα γεννηθεί.

(Άνοιξη θα την πουν).

Μήνες τρεις η πλάση ολόκληρη θα σε προσκυνά σκυφτή
μα στο δικό σου στόμα, ψωμί
το δέσμιο φιλί.
Η θύμησή του αναγέννηση, στο νου σου ακροβατεί
αντίστροφη η μέτρηση της πτώσης σου. Ποθητή.

Θα φύγεις για να ξανάρθεις Περσεφόνη, κοιμήσου ύπνο βαθύ
και μη ξεχνάς πως ήσουν τρία πρόσωπα την ίδια στιγμή
γυναίκα και μάνα και παιδί.

                                   Photo by Tim Walker, Dreaming of another world

 

Αυτό ήταν το δικό μου ποίημα για το τρίτο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα!

Το θέμα μας οι δυο κόκκινες λέξεις κι η  δική μου εκδοχή μιας gothic Περσεφόνης. Ευχαριστώ πολύ πολύ για την ανάγνωση και τις ψήφους. Αριστέα μου ευχαριστώ για την φιλοξενία σου και την άψογη διοργάνωση!

Φιλάκια πολλά και καλό σ/κ να έχουμε!