Μη με ξεχάσεις, Γιώργης Κάβουρας

 

Καλησπέρα σε όλους! Σήμερα η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο πρώτο βιβλίο του κυρίου Γιώργη Κάβουρα, από τις εκδόσεις Αλφειός, σειρά Μαρτυρίες, με τίτλο Μη με ξεχάσεις. Για όσους δεν γνωρίζετε, ο κύριος Γιώργης είναι ο πατέρας του κυρίου Τάσου Κάβουρα, ο οποίος συμμετέχει στα Συμπόσια ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας, κι όχι μόνο, καθώς πολλές φορές έχουν φιλοξενηθεί στο blog της και πεζά κείμενα του κυρίου Τάσου.

Στο βιβλίο του, ο Γιώργης Κάβουρας καταθέτει με ζωντανό, γλαφυρό και ρεαλιστικό τρόπο την προσωπική του μαρτυρία του κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα τα χρόνια του Μεταξά, τις εμπειρίες που βίωσε στην κατοχή, στο αντάρτικο, στις φυλακές.

Ο συγγραφέας-αυτοβιογράφος με την λιτή και δωρική περιγραφή του αναδεικνύει την τραγικότητα των γεγονότων, απεικονίζοντας την φρικαλεότητα του πολέμου. Χωρίς περιττά καλολογικά στοιχεία, χρησιμοποιώντας τον πρώτο ενικό από την αρχή του βιβλίου του, βάζει με αμεσότητα τον αναγνώστη στον κόσμο του και τον κάνει μάρτυρα των όσων ο ίδιος βίωσε μέσα από την διήγησή του, η οποία ρέει αβίαστα και καθηλώνει με τις περιγραφές της ζωής στην πόλη και στο χωριό καθώς μέσω της εμπόλεμης κατάστασης διαφαίνονται κι οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων.

Δεν λείπουν βέβαια σε πολλά σημεία του βιβλίου οι πολύ ενδιαφέρουσες νότες χιούμορ που αφορτίζουν το κλίμα από τα δυσάρεστα γεγονότα, όπως  κι οι δόσεις καυστικότητας  που δείχνουν και τα κακώς κείμενα της εποχής.

Ο συγγραφέας στο σημείωμά του αναφέρει (σας μεταφέρω αποσπασματικά):

Το 1937 στην Αθήνα, 13 χρονών, ξεκίνησα μόνος μου αγώνα επιβίωσης. Έζησα την κατοχή 1941-44, εντάχθηκα στο ΕΑΜ και πολέμησα τους Γερμανούς κατακτητές ως αντάρτης του 11ου συντάγματος του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο… Το 1951 βγαίνοντας από τις φυλακές, ήμουν 27 χρονών κι είχα ζήσει τόσα πολλά που ένιωθα ότι είχε περάσει από πάνω μου μια ολόκληρη ζωή. Έχασα το 1949 τον μικρότερο αδερφό μου μαχητή αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού. Ήταν είκοσι χρονών… 

Η Πολιτεία με αναγνώρισε και με τίμησε ως αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και για την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής 1941-44 και κατά της χούντας των Συνταγματαρχών το 1967-74… Αυτά που θα διαβάσετε είναι γεγονότα που έζησα, μια αναδρομή με σημαντικούς σταθμούς δράσης που σημάδεψαν καθοριστικά το υπόλοιπο της ζωής μου… Είναι φρικτό να ζεις τα νιάτα σου με προσκέφαλο ένα όπλο. Είναι φρικτό να έχεις ως ανταπόδοση μεγάλων αγώνων διώξεις, φυλακές κι εξορίες…

Τις περισσότερες ιστορίες μου τις έλεγα στις παρέες όλα αυτά τα χρόνια… Μετά το 1990 κάθισα κι έγραψα σε κασέτες και σε χειρόγραφα ντοκουμέντα της ζωής μου και της εποχής εκείνης προκειμένου να μείνουν… Έχουμε χρέος να ρωτάμε και μέσα από τις ιστορίες και των δικών μας ανθρώπων να μαθαίνουμε για τον τόπο μας που πέρασε πολλά δεινά, γνώρισε εισβολές ξένων δυνάμεων, γνώρισε την αδικία και την καταπίεση από ξένους και ντόπιους δυνάστες…

 

Κλείνοντας αυτήν την ανάρτηση, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον κύριο Γιώργη και τον κύριο Τάσο που είχε την καλοσύνη να μου στείλει το βιβλίο του πατέρα του. Γνωρίζω πόση μεγάλη λαχτάρα ήταν και για τον ίδιο να πάρει σάρκα κι οστά το όνειρο του κυρίου Γιώργη, να εκδοθεί το βιβλίο του, καθώς κι ο ίδιος συνέβαλλε στην καταγραφή των διηγήσεων και στην απομαγνητοφώνηση των κασετών.

Εύχομαι ολόψυχα το βιβλίο να ναι καλοτάξιδο, να κρατήσει συντροφιά στους αναγνώστες του και να προσθέσει ακόμα ένα λιθαράκι γνώσης στην ιστορία του τόπου μας μέσα από την προσωπική εξιστόρηση του Γιώργη Κάβουρα.Να ναι γερός και δυνατός, να καμαρώνει την οικογένειά του.

 

 

Μια σημαντική παρένθεση: 

Πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω ότι για τον συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου, έχουν αφιερωθεί τέσσερα ποιήματα. Ένα από τον Τάσο Κάβουρα, ένα από την Μαρία Κανελλάκη, ένα από την Αριστέα Κουτά και δύο από την Ελένη Γιαννάκαρη. Δυστυχώς, το τυπογραφείο στο δεύτερο ποίημα της Ελένης τύπωσε εσφαλμένα το δικό μου όνομα που ποτέ δεν έστειλα ποίημα. Ήθελα οπωσδήποτε να το τονίσω λοιπόν, ότι το ποίημα ανήκει στην Ελένη.