Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς …- Μια ιστορία αγάπης!

Η ιστορία αγάπης των 15 συν 1 bloggers θέλει πλέον τρεις ανάσες για το τέλος!! Την αρχή την έκανε ο Πέτρος και 15 γυναίκες χορέψαμε και χορεύουμε στο ρυθμό του ζευγαριού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε από την αρχή την ιστορία και πως εξελίχθηκε η σχέση σιγά σιγά!

1. Μια συνάντηση, Πέτρος ο Ακυβέρνητος
2. Ακολουθώντας το ένστικτο, @ριστέα από το η ζωή είναι ωραία
3. Ακατανίκητη έλξη butterfly
4. Η παρεξήγηση Κατερίνα Βαλσαμίδη από το Άποψη Τέχνης
5. Χάθηκαν όλα; Έλενα Λ. από το Μια καλημέρα
6. Η συμφιλίωση Κική από το ΕΚΦΡΑΣΟΥ
7. Πεπρωμένο Χριστίνα από το Dear e-diary
8. Η λύτρωση Κλαυδία  (φιλοξενήθηκε από την Petra)
9. Καφενείο «Ο Παράδεισος» Μαρία Κανελλάκη, από το Απάγκιο
10.  Μια ανάσα ελπίδας Έλλη από το Funkey Monkey
11. Η απουσία  Μαρία από το mytripsonblog
    
12. Η απόφαση Κατερίνα από το Positive Thinking Greece

Στην κόψη του ξυραφιού

                                           

Κάθονταν δίπλα δίπλα στο τραπέζι τους. Ο Στέλιος αφέθηκε να προβάρει στο μυαλό του την εξομολόγηση της αγάπης του.

Πόσο όμορφη είσαι αγάπη μου. Πόσο σε αγαπώ να ήξερες μόνο. Καμιά φορά φοβάμαι. Ναι, φοβάμαι ότι δεν μου αξίζεις. Δεν μου αξίζει η  αγάπη σου. Και μετά σκέφτομαι, όχι. Όχι ρε γαμώτο μου αξίζει. Μου αξίζει γιατί μου πήραν την οικογένειά μου και με άφησαν μισό.  Kουφάρι. Aδειο κέλυφος ήμουν αγάπη μου… Τελειωμένη υπόθεση. Μόνο σκοτάδι γύρω μου. Δώσε μου τα χέρια σου. Τρέμεις… Από την πρώτη στιγμή σε λαχτάρησα. Σε πόθησα. Να σε νιώσω. Να σε μυρίσω. Να γευτώ το γυμνό κορμί σου.  Να ξαναγεννηθώ μέσα σου. Κι εσύ μου δόθηκες.  Ήρθες όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ και δεν ξέρω τι θα κάνω αν σε χάσω. Ειλικρινά δεν ξέρω. Με έμαθες να με αγαπάς. Τώρα μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένη ακόμα περισσότερο. Σου έχω εκμυστηρευτεί τους πιο φοβερούς μου εφιάλτες. Ήσουν δίπλα μου και με στοργή τους έδιωχνες με ένα σου χαμόγελο. Νόμιζες όλον αυτόν τον καιρό ότι εγώ ήμουν ο δυνατός. Αυτός που άντεξε τις αναποδιές της ζωής σφίγγοντας τα δόντια μέχρι να ματώσει το στόμα. Όχι αγάπη μου. Εσύ είσαι η δυνατή. Εσύ από την αρχή. Μου χρωστούσε η ζωή. Και να σου πω… Ακόμα μου χρωστάει αλλά μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια Μπορώ. Γιατί είσαι δίπλα μου.  Και πριν λίγο καιρό τα έκανα μα δεν το ξέρεις. Και δεν θα το μάθεις. Δεν θα μάθεις πόσα βράδια έβλεπα έξω από το σπίτι σου να σε αφήνει αυτός. Δεν θα μάθεις πόσες αμφιβολίες μου γέννησες. Πως ευχήθηκα να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ. Χειρότερο κι από θάνατο. Προδοσία. Κι εσύ να με κοιτάς στα μάτια χωρίς ίχνος ενοχής, σαν παιδί. Και να απομακρύνεσαι. Κι εγώ να καίγομαι από μίσος γι αυτόν. Με το ζόρι προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμος, να μην κάνω ποτέ σκηνή, να μη σε διώξω από την ζωή μου. Να ξερες πόσο δύσκολο ήταν να προσποιούμαι ότι αντέχω. Να μην σου δείξω πόσο με τσάκισες. Πάει ευτυχώς λίγος καιρός που ήμαστε όπως πρώτα. Ζήσαμε τα δύσκολα από την αρχή αγάπη μου αλλά άξιζε ότι περάσαμε για να μαστε μαζί. Θέλω να σου ζητήσω να φύγουμε αγάπη μου. Να πάμε να ζήσουμε στο νησί. Να ανοίξουμε ένα δικό μας καφενεδάκι με θέα την θάλασσα. Αν θες να το πούμε «Στου κυρ Μιχάλη», να τιμήσουμε τον κουμπάρο μας. Ναι αυτό θέλω να σου πω! …Δεν ξέρω πως θα βρω τα κατάλληλα λόγια αλλά θα προσπαθήσω. Ζωή μου!… Ανυπομονώ να σου τα πω…

Ήθελε να αποτυπώσει σε μια άκρη του μυαλού της αυτή τη στιγμή. Κάθονταν στο τραπέζι τους και γύρω  λιγοστοί πελάτες. Η νύχτα φάνταζε μοναδική και προμήνυε ευχάριστα νέα. Ήταν απερίγραπτη η χαρά της. Είχε τον Στέλιο, είχε την δουλειά της, τα δύσκολα ήταν πίσω τους. Δεν τους χαρίστηκε αυτή η αγάπη. Πόσο πάλεψαν να την έχουν.  Ο Στέλιος την κοιτούσε στα μάτια και της μιλούσε συγκινημένος. Για λίγο μόνο, δεν τον άκουγε χαμένη στις σκέψεις της. Έβλεπε τα χείλη του μόνο να ανοιγοκλείνουν κι ένιωθε να τυλίγεται γύρω της η ζεστασιά της φωνής του. Για λίγο μόνο, οι ήχοι είχαν σιγήσει. Τα δάχτυλα του χάιδευαν με στοργή τις παλάμες της που είχαν ιδρώσει από αγωνία κι ενθουσιασμό. Για λίγο μόνο, αφέθηκε να βρεθεί αλλού και ταξίδεψε μακριά  από το καφενείο του κυρ Μιχάλη. Για λίγο μόνο τον άφησε να μιλάει χωρίς να τον ακούει. Σαν να είχε αποχωριστεί το κορμί της. Θυμήθηκε πριν έξι περίπου μήνες την πρώτη τους συνάντηση. Εκείνη να αγωνιά για μια θέση εργασίας κι εκείνος να παλεύει με ένα πενιχρό μεροκάματο. Άγνωστοι κι οι δυο, μόνοι, μέχρις ότου τα βήματά τους διέγραψαν την ίδια πορεία προς το καφενείο του κυρ Μιχάλη. Κι όλα λες και ξεκίνησαν από την αρχή. Λες και το παρελθόν της, όλες οι μικρές και μεγάλες αποτυχίες είχαν ένα και μόνο στόχο. Να την οδηγήσουν στην αγκαλιά του. Σε έξι μήνες έζησαν τόσο έντονα και βαθιά την αγάπη τους. Πόσες δοκιμασίες δεν πέρασαν. Αλλά ήταν μαζί. Και το θελαν κι οι δυο. Αποζητούσαν ο ένας την σάρκα του άλλου με δίψα.

Πως θα μπορούσε να του είχε αντισταθεί; Θυμήθηκε από την πρώτη στιγμή που τον είχε δει πως της ήταν με ένα περίεργο και σχεδόν απόκοσμο τρόπο οικείος. Το πρόσωπό του, τα μάτια του, το περίγραμμα των χειλιών του. Ναι, πλέον ήταν απολύτως σίγουρη. Ήταν μάταιο να υψώνει τείχη. Ήταν μάταιο να φοβάται το μέλλον. Τη φθορά της δέσμευσης. Της καθημερινότητας. Το αβέβαιο της ελληνικής πραγματικότητας. Είχε δικαίωμα να ζήσει με τον άνθρωπό της. Είχε δικαίωμα να είναι ευτυχισμένη και να το φωνάζει. Ευτυχώς δεν επέτρεψε στον εαυτό της να πληγώσει την αγάπη τους με τις επιπόλαιες σκέψεις για τον Αλκη.

Μόλις συγκέντρωνε πάλι την προσοχή της στον Στέλιο θα του απαντούσε θετικά σε ότι και να της έλεγε. Να χτίσουν μια κοινή ζωή, να τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Όποιο κι αν ήταν αυτό. Θα μπορούσε να κάνει τα πάντα γι αυτόν τον άνδρα. Τα πάντα…. Ήταν γραφτό τους να βρεθούν. Ήταν γραφτό τους να ερωτευτούν.

«Έλα  που είσαι Μαρινάκι; Ξέρεις πόση ώρα περιμένουμε..;» Εκείνη την ώρα, λες και την ξύπνησε από λήθαργο, διάλεξαν μαύρες σκέψεις να φωλιάσουν μέσα της στο άκουσμα αυτού του ονόματος. Αυτές οι σκέψεις που τρυπώνουν ύπουλα και διαβρώνουν την εύθραυστη καρδιά. Κοίταξε γύρω κι είδε ένα νεαρό να μιλά στο κινητό. Τράβηξε τα χέρια της απότομα από τα δικά του. Εκείνος την κοιτούσε χαμογελώντας και περίμενε την αντίδρασή της στα λεγόμενά του.

«Λοιπόν αγάπη μου τι λες;»

«Με συγχωρείς», απολογήθηκε νευρική. «Δεν σε άκουσα». Αυτό το όνομα. Κι αν δεν την αγαπούσε τόσο όσο εκείνη; Κι αν ακόμα σκεφτόταν την γυναίκα του; Πως θα μπορούσε να ανταγωνισθεί ένα αντίπαλο που ήδη κατέχει τα πρωτεία της αγάπης του; Μαρίνα. Μαρίνα και Στέλιος για πάντα μαζί. Χαραγμένο στη βέρα. Και στη καρδιά του; Μια φορά της είχε πει με έντονο τρόπο να μην αγγίζει την κορνίζα του. Δηλαδή αν εκείνη ζούσε ακόμα, οι δυο τους… Της χρωστούσε την ευτυχία της…  «Θεέ μου. Θεέ μου συγνώμη.. Συγνώμη», σκέφτηκε η Βάσια, «αλλά αν ζούσε ακόμα εκείνη, εγώ… Εμείς… Εμείς δεν … ».

Δεν έκατσε να ολοκληρώσει τις σκέψεις της. Δεν άντεχε να δεχτεί ότι σκεφτόταν κάτι τέτοιο. Όχι ήταν πολύ σκληρό κάτι τέτοιο. Σιχάθηκε τις σκέψεις της κι έφυγε τρέχοντας με δάκρυα στα μάτια αφήνοντας άναυδο τον Στέλιο.

 

Δεν την ακολούθησε. «Αστην αγόρι μου λίγο μόνη της, να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της. Αγαπιέστε, δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε», του είπε με σιγουριά ο κυρ Μιχάλης. Εκατσε μόνος στο καφενείο και παρατηρούσε τους θαμώνες, τους περαστικούς. Σε λίγη ώρα θα πήγαινε σπίτι του. Θα ήταν κι εκείνη εκεί και θα την έπνιγε στα φιλιά. Περπατούσε αργά στην επιστροφή. Εβλεπε γύρω του κόσμο βιαστικό και δεν ένιωθε την ανάγκη για βιασύνες.  Δεν καταλάβαινε την συμπεριφορά της σήμερα. Αλλιώς τα χε σχεδιάσει. Μα εκείνη δεν του απάντησε σε τίποτα κι απλά έφυγε αλαφιασμένη και κλαίγοντας. Στο καφέ του είχε φανεί απούσα. Σκεφτική. Αλλά από την άλλη μπορεί και να ταν η ιδέα του. Έφτασε σπίτι κι όταν την αναζήτησε  αντίκρισε άδειο το δωμάτιο. Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο έφυγε πλέον αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει μια και καλή την κατάσταση. Επρεπε να τον αντιμετωπίσει η Βάσια. Αν ακόμα σκεφτόταν τον άλλον έπρεπε να  πάρει τώρα μια απόφαση..

Η Βάσια είχε τυλιχτεί γύρω από το κορμί του με δύναμη.  Τα μαλλιά της , σαν φίδι, γλιστρούσαν  πότε πίσω στην πλάτη της και πότε μέχρι τον αφαλό του όσο ταλαντευόταν πάνω του. Ήταν τόσο ζεστό το σεντόνι.

« Αλκη… Σε χρειάζομαι»…

Το κουδούνι σε λίγα λεπτά χτυπούσε δυνατά.

«Άνοιξε μου Βάσια! Άνοιξε!», σχεδόν θα κατέβαζε την πόρτα  ο Στέλιος με τα νεύρα που είχε.

Πετάχτηκε μούσκεμα στον ιδρώτα από το κρεβάτι. Προσπαθούσε να φτάσει στη πόρτα αλλά παραπατούσε και κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να συνειδητοποιήσει αν έβλεπε όνειρο  ή αν όντως είχε κάνει έρωτα με τον Αλκη.

«Βάσια!»…

Αυτό ήταν από μένα… Ευχαριστώ πολύ πολύ και τον Πέτρο και την Αριστέα για την ευκαιρία να συμμετέχω κι εγώ στην ιστορία αγάπης!! Ελπίζω κι εύχομαι να μην φάω ξύλο… πολύ. Είχα ανάγκη ένα τελευταίο (ίσως) ξεκαθάρισμα στην σχέση τους. Να αναμετρηθούν με  κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς που αυτή τη φορά προέρχονταν όχι από τον περίγυρο ή την κακιά την τύχη αλλά από εσωτερικούς δαίμονες κι αμφιβολίες λόγω ανασφάλειας ή έλλειψης επικοινωνίας.  Δίνω πάσα στην Γεωργία ή αλλιώς Αρμονία για να φέρει στα ίσα το ζευγάρι, αν θέλει φυσικά!!! Εξάλλου τρεις ανάσες έμειναν για το τέλος!! Ηθελα να τους παιδέψω λίγο και να τσιγκλήσω κι εσάς όμως!! Φιλάκια πολλά σε όλους και με το μαλακό η παντόφλα!!